การประยุกต์ใช้หลักธรรมอิทธิบาท 4 กับนโยบายเมืองอัจฉริยะ
คำสำคัญ:
อิทธิบาท 4, เมืองอัจฉริยะ, การประยุกต์ใช้บทคัดย่อ
บทความนี้เป็นการศึกษาเกี่ยวกับการประยุกต์ใช้หลักธรรมอิทธิบาท 4 กับนโยบายเมืองอัจฉริยะ แนวคิด “Smart City” หรือ “เมืองอัจฉริยะ” มุ่งเน้นการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลและอินเทอร์เน็ตของสรรพสิ่ง (IoT) เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการจัดการทรัพยากรและการให้บริการของเมือง โดยมีเป้าหมายหลักในการสร้างความยั่งยืนและเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม รวมทั้งยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชน ด้วยการใช้งานข้อมูลและการวิเคราะห์ข้อมูลขั้นสูงเพื่อการตัดสินใจที่ดีขึ้นในด้านต่าง ๆ เช่น การคมนาคมขนส่ง การจัดการพลังงาน การจัดการน้ำ การจัดการขยะ และการรักษาความปลอดภัย ในขณะเดียวกัน หลักธรรมอิทธิบาท 4 เน้นการพัฒนาตนเองและการบรรลุเป้าหมาย ซึ่งประกอบด้วย ฉันทะ (ความพึงพอใจในสิ่งที่ทำ) วิริยะ (ความพยายามที่ไม่ลดละ) จิตตะ (ความตั้งใจแน่วแน่) และ วิมังสา (การใช้ปัญญาในการพิจารณาไตร่ตรอง) การประยุกต์ใช้หลักธรรมอิทธิบาท 4 ในการพัฒนาเมืองอัจฉริยะสามารถช่วยให้การดำเนินงานมีความยั่งยืนและมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะการใช้ทรัพยากรอย่างคุ้มค่า การวางแผนที่ดี และการปรับปรุงกระบวนการอย่างสม่ำเสมอ ซึ่งสามารถอธิบายได้ดังนี้ ฉันทะ ช่วยให้บุคลากรมีแรงจูงใจในการทำงานและสร้างนวัตกรรม วิริยะ ช่วยให้การพัฒนาและปรับปรุงเมืองมีความต่อเนื่อง จิตตะ ช่วยให้การดำเนินงานมีทิศทางชัดเจน วิมังสา ช่วยให้การวิเคราะห์ข้อมูลและการตัดสินใจมีประสิทธิภาพ ด้วยการประยุกต์ใช้หลักธรรมอิทธิบาท 4 นี้ การดำเนินงานจะมีความยั่งยืนและมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น นำไปสู่การพัฒนาเมืองที่มีความเป็นอยู่ที่ดีและมีคุณภาพชีวิตสูงขึ้นสำหรับประชาชนในเมือง
References
โทรคมนาคมแห่งชาติ. (2567). Smart City เมืองอัจฉะริยะที่ทุกคนสามารถอาศัยแบบ Work Smart. สืบค้น 22 พฤษภาคม 2567, จาก https://nt-metro-service.com/article/tech-trend/smart-city/.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2547). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานเมืองอัจฉริยะ. (2564). การส่งเสริมเมืองอัจฉริยะ. สืบค้น 22 พฤษภาคม 2567, จาก https://www.depa.or.th/th/smart-city-plan/smart-city-office
Albino, V. et al. (2015). Smart cities: Definitions, dimensions, performance, and initiatives. Journal of Urban Technology, 22(1), 3-21.
Anttiroiko, A.V. et al. (2014). Smart cities in the new service economy: Building platforms for smart services. AI & Society, 29(3), 323-334.
Bright, J. (1995). The Smart City: Communication Utopia or Future Reality. Telecommunications, 29(9), 175-181.
Caragliu, A. et al. (2011). Smart Cities in Europe. Journal of Urban Technology, 18(2), 65-82.
Chourabi, H. et al. 2012). Understanding Smart Cities: An Integrative Framework. Hawaii: Hawaii International Conference on System Sciences.
Cohen, B. (2012). What Exactly Is a Smart City? Retrieved May 22, 2024, from https://www.fastcompany.com/1680538/what-exactly-is-a-smart-city.
Harrison, C. et al., (2010). Foundations for Smarter Cities. IBM Journal of Research and Development, 54(4), 1-16.
Komninos, N. (2015). The Age of Intelligent Cities: Smart Environments and Innovation-for-all Strategies. London and New York: Routledge.
Nam, T. & Pardo, T.A. (2011). Conceptualizing smart city with dimensions of technology, people, and institutions. MD, USA: College Park
Neirotti, P. et al. (2014). Current trends in Smart City initiatives: Some stylized facts. Cities, 38, 25-36.
Zygiaris, S. (2013). Smart city reference model: Assisting planners to conceptualize the building of smart city innovation ecosystems. Journal of the Knowledge Economy, 4(2), 217-231.
