การคงอยู่ของการแสดงมโนราห์ตัวอ่อนท้องถิ่น ภาคใต้ กรณีศึกษา คณะมโนราห์บุญหลง นิ่มดำ บ้านพนมวังก์ ตำบลพนมวังก์ อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้เพื่อศึกษาการคงอยู่ของการแสดงมโนราห์ตัวอ่อนท้องถิ่น กรณีศึกษา คณะมโนราห์บุญหลง นิ่มดำ บ้านพนมวังก์ ตำบลพนมวังก์ อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง ทำการวิจัยเชิงคุณภาพผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 2 กลุ่ม ประกอบด้วย 1) หัวหน้าและสมาชิกคณะมโนราห์บุญหลง นิ่มดำ จำนวน 10 คน และ 2) ผู้สนับสนุนให้เกิดการอนุรักษ์การแสดงมโนราห์ จำนวน 4 คน รวมทั้งสิ้น 14 คน มีเครื่องมือวิจัยในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์ การสังเกตแบบมีส่วนร่วม และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา ผลการวิจัย พบว่า 1) การจัดเก็บความรู้ให้เกิดการคงอยู่ องค์ความรู้ถูกสืบทอด และอยู่ในลักษณะของความทรงจำในตังของนายโรง และสมาชิกภายในคณะ ในการจัดเก็บความรู้ที่ทำให้เกิดการคงอยู่ของมโนราห์ตัวอ่อน ในส่วนใหญ่ได้รับมาจากการอธิบาย การสาธิต
และการปฏิบัติของครูบุญหลง นิ่มดำ เป็นคนที่คอยให้ความรู้แก่ลูกศิษย์ และเยาวชนที่สนใจเกี่ยวกับมโนราห์ และ 2) ความรู้ที่ยังคงอยู่ของการแสดงมโนราห์ เล็งเห็นถึงความสำคัญของกระบวนท่ารำมโนราห์ เช่น 1) ท่าออกม่าน 2) ท่ารำสอด และ 3) ท่าเต้งตุ้ง และการเพิ่มบทกลอนต่าง ๆ เพื่อสร้างความสนุกสนาน และความเพลิดเพลินใน การแสดงมโนราห์ เช่น บทกาศครู บทครูสอน และ 3) การประยุกต์และใช้ในการแสดงมโนราห์เพื่อการรักษาความรู้ และการเพิ่มเติมความรู้ในการแสดงมโนราห์ คือ 1) การนำท่ารำมโนราห์ไปใช้ในการแสดงละครเวที 2) การนำจังหวะท่วงทำนองของมโนราห์ไปใช้ในการแต่งเพลงสมัยใหม่ และ 3) การนำท่ารำ และจังหวะท่วงทำนองของมโนราห์ไปใช้ในการออกแบบท่าเต้นสำหรับการแสดงแฟชั่นโชว์