การเรี่ยไร ระบบเปรียบเทียบของราชอาณาจักรไทยกับต่างประเทศ
คำสำคัญ:
การเรี่ยไร, ระบบ, การเปรียบเทียบบทคัดย่อ
กฎหมายควบคุมการเรี่ยไรของราชอาณาจักรไทยได้บังคับใช้มาเป็นเวลานาน แต่ไม่เคยมีการแก้ไขเพิ่มเติมให้สอดคล้องกับสภาพสังคมในปัจจุบัน ที่มีการพัฒนาเทคโนโลยีเข้ามาเป็นส่วนสำคัญ ทำให้ไม่สามารถควบคุมตรวจสอบการเรี่ยไรในปัจจุบันที่มักใช้อินเทอร์เน็ตเป็นสื่อกลาง และเกิดการเรี่ยไรเท็จขึ้นบ่อยครั้ง เดิมการเรี่ยไรมักมีวัตถุประสงค์เพื่อสาธารณประโยชน์ โดยการขอรับเงินหรือทรัพย์สินอื่นใดเพื่อไปทำประโยชน์ให้แก่ส่วนรวม ไม่ว่าจะเป็นการสร้างสะพาน โรงเรียน บูรณะปฏิสังขรณ์ ขุดบ่อ แต่ต่อมา มีกลุ่มคนที่อาศัยความมีน้ำใจของผู้อื่น เพื่อจะหาประโยชน์ส่วนตัวจากการเรี่ยไร ด้วยการหลอกลวงหรือข่มขู่จนกลายเป็นการก่ออาชญากรรมรูปแบบหนึ่ง เกิดเป็นแนวคิดที่ว่ารัฐจะต้องดำเนินการควบคุมและตรวจสอบการเรี่ยไรโดยใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือ พระราชบัญญัติควบคุมการเรี่ยไร พุทธศักราช 2487 เป็นกฎหมายที่มีวัตถุประสงค์เพื่อควบคุมการเรี่ยไร มีบทบัญญัติทั้งสิ้น 21 มาตรา ซึ่งบังคับใช้มาเป็นเวลานานและไม่เคยมีการแก้ไข ปรับปรุง แม้จะมีการออกกฎกระทรวงหรือประกาศกระทรวงเพื่อกำหนดแนวทางในการบังคับใช้ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น แต่ก็พบว่า การปฏิบัติตามหรือมีมาตรการลงโทษตามกฎหมายนี้เกิดขึ้นน้อยมาก เมื่อเทียบกับการเรี่ยไรที่มีมากขึ้นตามเทคโนโลยีที่ก้าวหน้า เมื่อสามารถสื่อสารกันได้สะดวกรวดเร็วขึ้น มนุษย์ก็จะใช้ช่องทางเหล่านั้นเพื่อทำการเรี่ยไร ซึ่งเมื่อกฎหมายไม่ได้บัญญัติถึงการเรี่ยไรทุกประเภท และขาดวิธีการตรวจสอบที่ชัดเจน ทำให้มาตรการตามกฎหมายไม่บรรลุจุดมุ่งหมายที่ต้องการควบคุมการเรี่ยไรในสังคม
References
กนกพงศ์ อนันต์สันติวงศ์. (2563). การศึกษาเชิงเปรียบเทียบขอบเขตในการให้ความคุ้มครองผู้เสียหายที่เป็นประชากรกลุ่มเปราะบางตามประมวลกฎหมายอาญาของไทย : ศึกษาประเทศสหรัฐอเมริกา ออสเตรเลีย ฝรั่งเศส และเยอรมนี. วารสารบัณฑิตศึกษานิติศาสตร์, 12(2), 214-226.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊ค พับลิเคชั่นส์.
วรชัย แสนสีระ. (2563). มาตรการทางกฎหมายในการควบคุมการเรี่ยไรตามพระราชบัญญัติควบคุมการเรี่ยไร พุทธศักราช 2487. จุลนิติ, 17(2),105-114.
ศศิธร มุสิกะศิริ. (2559). ความรับผิดทางอาญาที่เกี่ยวข้องกับขอทาน (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขากฎหมายอาญา). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สรวิชญ์ ฤทธิจรูญโรจน์. (2563). เมื่อสยามต้องการส่งออก “ข้าวแฝ่”. สืบค้น 30 กรกฎาคม 2566, จาก https://m.museumsiam.org/dadetail2.ph.
Ashworth A. (2006). Principles of Criminal Law (5th Ed.). Oxford: Oxford University Press.
Ashworth, A. (2008). Conceptions of Overcriminalization. Ohio: State Journal of Criminal Law, 5(407), 418-423.
Dawkins R. (1979). Twelve Misunderstandings of Kin Selection. Zeitschrift fur Tierpsychologie, 51(2), 184–200.
Dubber, M. D. (2011). Policing Morality: Constitutional Law and the Criminalization of Incest. University of Toronto Law Journal, 61(2011), 746.
Posner, R. A. (1985). An Economic Theory of the Criminal Law. Columbia: Law Review. 85(6), 1193-1231.
Shavell, S. (1992). Criminal law and the optimal use of nonmonetary sanctions as a deterrent. (Program in Law and Economics). MA: Harvard Law School Cambridge.
Wacks, R. (2008). Law: A Very Short Introduction. Oxford: Oxford University Press.
