พุทธจริยธรรมกับการนำนโยบายไปปฏิบัติ

ผู้แต่ง

  • นิชนันท์ บุญโข นักวิชาการอิสระ
  • อรอนงค์ แจ้งพงศ์พันธ์ นักวิชาการอิสระ
  • พระมหาบรรพต กิตฺติปญฺโญ (กันหา) นักวิชาการอิสระ

คำสำคัญ:

พุทธจริยะธรรม, การนำนโยบายไปปฏิบัติ

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นการศึกษาเกี่ยวกับ “พุทธจริยธรรมกับการนำนโยบายไปปฏิบัติ” การนำนโยบายลงไปสู่การปฏิบัติหรือการถ่ายทอดนโยบายสู่การปฏิบัติ เป็นการนำสิ่งที่ได้กำหนดไว้ในการทำงานของภาครัฐไปปฏิบัติให้เกิดมรรคผลกับประชาชน และในปัจจุบันรัฐบาลกำหนดนโยบายให้เป็นรัฐบาลดิจิทัล ดังนั้นจึงต้องมีการปรับเปลี่ยนจากภายใน ทั้งจากกรอบกฎหมายและกรอบนโยบายที่ทำให้หน่วยงานภาครัฐต้องยกระดับคุณภาพการให้บริการไปสู่รัฐบาลดิจิทัลแล้ว แรงกดดันและความท้าทายจากภายนอกยังเป็นอีกปัจจัยสำคัญที่ต้องเร่งการพัฒนาให้เร็วขึ้น และทุกขั้นตอนที่เกี่ยวข้องกับการนำนโยบายไปปฏิบัติทั้งในระดับมหภาคและระดับจุลภาค ทุกหน่วยงานตั้งแต่ระดับรัฐมนตรี กระทรวง กรม จนถึงประชาชน ต้องมีความตั้งใจที่จะปฏิบัติให้เห็นผล และต้องมีความซื่อสัตย์สุจริต อันประกอบด้วย กายสุจริต ความประพฤติชอบด้วยกาย วจีสุจริต ความประพฤติชอบด้วยวาจา และ มโนสุจริต ความประพฤติชอบด้วยใจ ต้องปฏิบัติตนเป็นผู้ที่ทำงานอย่างมีศักดิ์ศรี ไม่เห็นแก่ประโยชน์อันมิชอบหรืออันมิควรได้หรือแสวงผลประโยชน์ส่วนตนจากการปฏิบัติหน้าที่ โดยอาจใช้อิทธิพล อำนาจหน้าที่และความรับผิดชอบเพื่อให้เกิดประโยชน์ส่วนตนและส่งผลเสียต่อหน่วยงานซี่งเรียกว่า ผลประโยชน์ทับซ้อน เพื่อเป็นการรักษาผลประโยชน์ของทางราชการ ต้องรักษาผลประโยชน์ของทางการในการบริหาร และการใช้จ่ายงบประมาณแผ่นดินอย่างมีประสิทธิภาพและอย่างประหยัด การรักษาทรัพย์สินของทางราชการให้อยู่ในสภาพที่ดีและให้เกิดประโยชน์สูงสุด รักษาความถูกต้องความชอบธรรม ต้องยึดหลักความถูกต้อง ชอบธรรมตามหลักธรรมาภิบาล ในการปฏิบัติตนและการปฏิบัติหน้าที่ทั้งปวง

References

ณัฐฐา วินิจนัยภาค. (2555). นโยบายสาธารณะและการจัดการเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: คณะรัฐประศาสนศาสตร์. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

ธีรพัฒน์ อังศุชวาล. (2567). ปัญหาของการนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติในประเทศไทย. สืบค้น 23 พฤษภาคม 2567, จาก http://www.public-law.net/publaw/view.aspx?id=1758.

ประสิทธิ์ โฆวิไลกุล. (2548). กฎหมายแพ่ง : หลักทั่วไป คำอธิบายประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 4-14. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติธรรม.

ปรีดี เกษมทรัพย์. (2519). กฎหมายแพ่ง : หลักทั่วไป. กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์การพิมพ์.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2556). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพฯ: บริษัท สำนักพิมพ์เพ็ทแอนด์โฮม จำกัด.

พระมหาโพธิวงศาจารย์ (ทองดี สุรเตโช). (2558). ศัพท์วิเคราะห์ พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง.

พระมหาสมปอง มุทิโต. (2542). ในพระมหาโมคัลลานเถระ คัมภีร์อภิธานัปปทีปิกา. (แปลเรียบเรียง). คัมภีร์อภิธานวรรณนา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ธรรมสภา.

มยุรี อนุมานราชธน. (2556). นโยบายสาธารณะ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: แอคทีฟ พริ้น.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ราชบัณฑิตยสถาน.

วรเดช จันทรศร. (2554). ทฤษฎีการนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: สมาคมนักวิจัยมหาวิทยาลัยไทย.

ศุภชัย ยาวะประภาษ. (2554). นโยบายสาธารณะ (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2554). นโยบายสาธารณะ : แนวความคิด การวิเคราะห์ และกระบวนการ. พิมพ์ครั้งที่ 22. กรุงเทพฯ: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

หยุด แสงอุทัย. ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกฎหมายทั่วไป. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2519.

Ditto. (2567). รัฐบาลดิจิทัลคืออะไร สำคัญกับสถานการณ์ปัจจุบันอย่างไรบ้าง?. สืบค้น 30 สิงหาคม 2567, จาก https://www.dittothailand.com/dittonews/gov-what-is-digital-government/.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

01-01-2025