การบูรณาการกุญแจแห่งปัญญาของสถาบันพลังจิตธรรมะจักรวาล (PDJ Institute)กับนโยบายสาธารณะด้านสุขภาพ : แนวทางการส่งเสริมทักษะและสุขภาวะผู้สูงอายุผ่านหลักภาวนา 4
คำสำคัญ:
กุญแจเก้าดอก, นโยบายสาธารณะด้านสุขภาพ, สุขภาวะผู้สูงอายุ, หลักภาวนา 4บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาการบูรณาการกุญแจแห่งปัญญาของสถาบันพลังจิตธรรมะจักรวาล เพื่อเสริมสร้างทักษะและสุขภาวะแบบองค์รวมของผู้สูงอายุที่ครอบคลุมและยั่งยืนโดยผ่านหลักภาวนา 4 โดยศึกษาค้นคว้าจากเอกสาร ตำรา บทความและข้อมูลจากเครือข่ายอินเทอร์เน็ตสื่อออนไลน์ในประเด็นแนวทางการส่งเสริมทักษะและสุขภาวะของผู้สูงอายุ ผลการศึกษาค้นคว้าพบว่า การใช้แนวคิดหลักการกุญแจแห่งปัญญาของสถาบันพลังจิตธรรมะจักรวาลและหลักภาวนา 4 สามารถเป็นแนวทางในการเสริมสร้างทักษะและสุขภาวะที่ดีเพื่อส่งเสริมคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุ ประกอบด้วย 4 ด้านได้แก่ 1. ด้านสังคม(กายภาวนา) ส่งเสริมการเรียนรู้การดูแลสุขภาพทั้งร่างกายและจิตใจ ด้วยการเสริมทักษะการปรับตัว ทักษะการสื่อสาร ปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและทักษะการสร้างความเข้าใจและการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข 2.ด้านอารมณ์(ศีลภาวนา) ส่งเสริมการสร้างความสัมพันธ์ทางสังคมระหว่างผู้สูงอายุ ครอบครัวและชุมชน ด้วยการเสริมทักษะการจัดการความขัดแย้งอย่างสร้างสรรค์และทักษะการควบคุมอารมณ์ 3.ด้านจิตใจ (จิตตภาวนา) ส่งเสริมการพัฒนาจิตใจและการฝึกสมาธิเพื่อเสริมสร้างสุขภาวะทางจิตใจ ด้วยทักษะการจัดการความเครียด 4. ด้านปัญญา(ภาวนาปัญญา) ส่งเสริมการพัฒนาด้านปัญญาด้วยทักษะการวางแผนและทักษะการตัดสินใจอย่างมีเหตุผล
References
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2552). แผนผู้สูงอายุแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2545 -2564) ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 1 พ.ศ. 2552. สืบค้น 12 กันยายน 2567, จาก http://www.dop.go.th
พุทธทาสภิกขุ. (2535). หลักธรรมเพื่อชีวิตที่ดี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมสภา.
พรรณี วงศ์จำปาศรี.(2565). กระบวนการส่งเสริมสุขภาวะของผู้สูงอายุตามหลักพุทธธรรมในจังหวัดนครพนม.วารสารสถาบันวิจัยพิมลธรรม, 9(1), 27-38.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต) (2544). พุทธธรรม (ฉบับเดิม) (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ: ดวงแก้ว.
พระมหานิพนธ์ มหาธมฺมรกฺขิโต (แสงแก้ว). (2557). การพัฒนารูปแบบการดูแลสุขภาพผู้สูงอายุด้วยหลักจิตภาวนาในพระพุทธศาสนา (รายงานวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รศรินทร์ เกรย์ และคณะ.(2556). มโนทัศน์ใหม่ของนิยามผู้สูงอายุ : มุมมองเชิงจิตวิทยาสังคมและสุขภาพ. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุทธิพงศ์ บุญผดุง.(2554). การพัฒนาคุณภาพชีวิต ผู้สูงอายุในท้องถิ่นโดยใช้โรงเรียนเป็นฐานตาม หลักเศรษฐกิจพอเพียง (ระยะที่ 1) (รายงานวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2564). รายงานประชากรผู้สูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2564. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
สถาบันพลังจิต ธรรมะ จักรวาล.(2550). การอบรมของสถาบันพลังจิต ธรรมะ จักรวาล เอกสารรวบรวมการอบรมของสถาบันพลังจิต ธรรมะ จักรวาล. นครปฐม: สถาบันพลังจิต ธรรมะ จักรวาล.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2561). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ (พิมพ์ครั้งที่ 31). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บริษัทสหธรรมิก จำกัด.
อมร รักษาสัตย์. (2520). การพัฒนานโยบาย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Dodge, R. et al. (2012). The challenge of Defining well-being. International Journal of Wellbeing, 2(3), 222-235.
Keyes, C. L. M. (1998). Social well-being. Social Psychology Quarterly, 61(2), 121-140.
Puchalski, C. M. et al. (2009). Improving the spiritual dimension of whole person care: Reaching national and international consensus. Journal of Palliative Medicine, 12(10), 885-904.
Punnanan, C. (2020). The Process of Seeking Nine-Keys Philosophy of Palangjit Dhamma Jakrawan Institute and Utilization for Human Development. Solid State Technology,63(2), 1998 - 2008.
Ryff, C.D., & Keyes, C.L.M. (1995). The structure of psychological well-being revisited. Journal of Personality and Social Psychology, 69(4), 719-727.
World Health Organization (WHO). (1948). Constitution of the World Health Organization. Geneva: World Health Organization. September 13, 2024, from https://www.who.int/tools/whoqol
World Health Organization. (2021). Global report on ageism. Retrieved September 13, 2024, from https://www.who.int/publications/i/item/978924001686
