การสื่อสารการเมืองตามกรอบจริยธรรมเชิงพุทธ
คำสำคัญ:
การสื่อสาร, การเมือง, จริยธรรมเชิงพุทธบทคัดย่อ
บทความวิชาการเรื่อง “การสื่อสารการเมืองตามกรอบจริยธรรมเชิงพุทธ” มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นแนวทางในการพัฒนาการสื่อสารทางการเมืองที่มีจริยธรรม โดยใช้การศึกษาจากเอกสาร ตำรา งานวิจัย ผลการศึกษาพบว่า การประยุกต์ใช้กรอบจริยธรรมเชิงพุทธในการสื่อสารทางการเมือง โดยนำเสนอใน 2 ส่วน คือ 1. ผู้ส่งสารคือองค์กรทางการเมืองมีมรรควิธีในการสื่อสาร ได้แก่การสื่อสารที่โปร่งใสเพื่อสร้างความไว้วางใจ การใช้ภาษาที่ไพเราะและสุภาพเพื่อลดความตึงเครียดและสร้างความเคารพ การนำเสนอข้อมูลที่มีประโยชน์เพื่อการตัดสินใจที่มีประสิทธิภาพ การแสดงความปรารถนาดีและความจริงใจเพื่อสร้างความเชื่อมั่น และ การเลือกเวลาและสถานที่เหมาะสมเพื่อความสะดวกในการเข้าถึงข้อมูล และ 2. ผู้รับสารคือประชาชน ควรใช้หลักอินทรียสังวรในการรับข้อมูลโดยการมีสติสัมปชัญญะและปัญญาในการประเมินข้อมูลอย่างละเอียดและรอบคอบ ดังนั้น การปฏิบัติตามหลักการเหล่านี้จะส่งผลให้การสื่อสารทางการเมืองมีประสิทธิภาพสูงสุด และสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างองค์กรทางการเมืองและประชาชน
References
ธีรโชติ เกิดแก้ว. (2553). พุทธปรัชญา : มิติการมองโลกและชีวิตตามความจริง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ.
พระครูนิยมจันทโพธิ จนฺทสาโร (โพธิ์ศรี). (2553). การประยุกต์ใช้วาจาสุภาษิตในมงคลสูตรกับสังคมไทยปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมธีรราชมหามุนี (โชดก ญาณสิทฺธิเถร) (2548). วิปัสสนากรรมฐาน ภาค 2 ว่าด้วยมหาสติปัฏฐาน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สหธรรมิก จำกัด.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2549). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์บริษัท สหธรรมิก จำกัด.
พระมหาศรีสุพรณ์ อตฺตทีโป (คำนนท์). (2549). การประยุกต์ใช้วาจาสุภาษิตที่ปรากฏในคัมภีร์ขุททกนิกายเพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนา (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาธรรมนิเทศ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2554). พุทธสันติวิธี : การบูรณาการหลักการและเครื่องมือจัดการความขัดแย้ง. กรุงเทพฯ: บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
________. (2557). พระพุทธศาสนากับวิทยาการสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระปลัดสมชาย ปโยโค (ดำเนิน). (2555). ผู้นำกับการใช้วาจาในการบริหารงานอย่างสร้างสรรค์ (รายงานวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิชิต ทนงค์. (2550). การสื่อสารทางการเมืองกับการสร้างอัตลักษณ์ประชาธิปไตยของเยาวชนในจังหวัดอุบลราชธานี (วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐศาสตร์). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พุทธทาสภิกขุ. (ม.ป.ป.). ตามรอยพระอรหันต์. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ พิมพ์ ธมฺมธโร. (2541). บทสร้างนิสัยแบบอย่าง. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สุภางค์ จันทวานิช. (2554). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรพงษ์ โสธนะเสถียร. (2545). การสื่อสารกับการเมือง. กรุงเทพฯ: ประสิทธิภัณฑ์ แอนด์ พริ้นติ้ง.
อรวรรณ ปิลันธน์โอวาท. (2544). การสื่อสารเพื่อการโน้มน้าวใจ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: พิมพ์ลักษณ์.
Denton, R.E. & Woodward, G.C. (1990). Political Communication in America. New York: Praeger.
Huggins, R. & Turner, J. (1997). The politics of influence and control. In B. Axford (Ed.), Politics: An Introduction Routledge.
McNair, B. (1999). An Introduction to Political Communication. New York: Routledge.
Ranney, A. (1993). Governing: An introduction to political science. (6th ed.). New Jersey: Prentice Hall International
