BUDDHISM DISSEMINATION EFFECTIVENESS OF THAI SANGHA
Keywords:
Effectiveness, Buddhism Dissemination, Thai SanghaAbstract
This academic article was to study the effectiveness of the propagation of Buddhism by the Thai Sangha. Buddhism dissemination was effectiveness depended on a quality dissemination process, a clear dissemination plan or policy, and the disseminators had a knowledge and understanding of the dissemination format, understanding of the selection of the media, channels, and analyzing the media receivers. However, it was necessary to consider the direction of the dissemination of Buddhism by the Thai Sangha. Therefore, the effectiveness of the dissemination of Buddhism by the Thai Sangha depended on the main factors: the policy or direction of the dissemination of Buddhism by the Thai Sangha, the qualifications of the disseminators, the management of dissemination factors, combined with good communication principles. If operation like that was taken then this will resulting: the dissemination of Buddhism by the Thai Sangha be effective, able to reach the public, having public participation, developing knowledge, and living happily in Thai society.
References
กิติมา สุรสนธิ. (2548). ความรู้ทางการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เนตร์พัณณา ยาวิราช. (2553). การจัดการสมัยใหม่ (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ล กรุ๊ป.
พระเทพเวที (พล อาภากโร). (2564). สารนิพนธ์พุทธศาสตรบัณฑิต 2564. พระนครศรีอยุธยา: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2534). นิติศาสตร์แนวพุทธ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มูลนิธิพุทธธรรม.
พระมหาปรีชา สาเส็ง. (2560). ประสิทธิผลการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตอาสาใน 5 จังหวัดชายแดนภาคใต้ (รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี.
พระมหาสุริยา อภิวฑฺฒโน (มะสันเทียะ). (2564). ประสิทธิผลการบริหารจัดการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในเขตปกครองคณะสงฆ์ ภาค 11 (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พิสิฐ เจริญสุข. (2535). คู่มือการเผยแผ่พระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกฉบับภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2545). ประมวลสาระ ชุดวิชาการบริหารการพัฒนา 1 สาขาวิทยาการจัดการ. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สนิท ศรีสำแดง. (2544). ปรัชญาเถรวาท. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุกัญญา โฆวิไลกูล. (2545). การวิเคราะห์ระบบเพื่อการบริหารสถาบันอุดมศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาควิชาอุดมศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสนาะ ผดุงฉัตร. (2540). วาทศาสตร์ศิลปะเพื่อการพูด. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Cameron, K.S. (2008). A process for changing organization culture. Los Angeles: SAGE.
Gordon, J.R. (2001). A diagnostic approach to organizational behavior (7th Ed.). Boston, MA: Prentice Hall.
Hannan, M.T. & Freeman, J. (1997). Perspectives on organizational effectiveness. San Francisco: Jossey - Bass.
Hoy, W.K. & Miskel, C.G. (2001). Educational administration: Theory. research and practice (6th Ed.). New York: McGraw-Hill.
Robbin, S.P. (2005). Organizational behavior. N.J.: Pearson Education Inc.
Schein, E.H. (1992). Organizational culture and leadership (2nd Ed.). San Francisco: Jossey - Bass.
Talcott, P. (1971). The Social Systems. New York: Free Press.
