THE USE THE RAMAYANA TO EXPLAIN PROPHECIES IN BRAHMAJATI
Keywords:
Ramayana, Brahmajati, PropheciesAbstract
This research is a qualitative study: The objectives of the study were: 1. to study the events from the Ramayana that appear in the Brahmajati Treatise, and 2. to analyze the use of the Ramayana to explain prophecies in the Brahmajati Treatise. The scope of the research includes the study of the Brahmajati Treatise. The Ramayana texts studied include the Ramayana drama written by King Rama I, the Ramayana drama written by King Rama II, and the Ramayana commentary written by King Rama VI. By Data Analysis Folklore Theory.
The research findings are as follows: 1. There are a total of 60 events from the Ramayana that appear in the Brahmajati Treatise. These are divided into 44 events that appear only once and 16 events. 2. The analysis of the use of the Ramayana to explain prophecies in the Brahmajati Treatise. revealed that events and characters from the Ramayana were referenced throughout the treatise. There were 60 events cited, referred to as "event particles," used to explain different types of prophecies. These event particles were used in three ways: to explain prophecies predicting negative outcomes (29 events), to explain prophecies predicting positive outcomes (20 events), and to explain neutral prophecies, where neither a positive nor negative outcome was indicated (13 events). Two events. In addition, seven characters from the Ramayana. Suggestions for future research include studying the diversity of literature found in the Brahmajati Treatise to analyze its relationship with the prophecies and to identify common themes across different versions. It is also recommended to explore the use of modern literature to interpret astrological meanings.
References
กรมศิลปากร. (2546). ประชุมคำพากย์รามเกียรติ์ เล่ม 1. กรุงเทพฯ: เอดิสัน เพรส โพรดักส์.
กระทรวงวัฒนธรรม. (2558). โขนพระราชทานเฉลิมพระเกียรติ. กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การพิมพ์.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551, 8 ธันวาคม). ประกาศเรื่องวรรณคดีสำหรับจัดการเรียนการสอนภาษาไทยตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551.
โครงการศึกษาประวัติศาสตร์และภูมิปัญญาไทย. (2563). ตำราพรหมชาติ ร.ศ.120 ฉบับปรับปรุง (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สยามความรู้.
เทพย์ สาริกบุตร. (2558). โหราศาสตร์ในวรรณคดี (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ศิลปาบรรณาคาร.
โนเรีย นววานิช. (2550). การศึกษาเปรียบเทียบรามเกียรติ์พระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ 1 และรัชกาลที่ 2 (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย). สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
ปัทมากร บุลสถาพร. (2539). ความรู้ในตำราพรหมชาติ (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พิจิตรา สืบวงษา. (2558). คำศัพท์ในโหราศาสตร์ไทย (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, พระบาทสมเด็จพระ. (2557). บทละครเรื่องรามเกียรติ์พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เล่ม 1 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เพชรกะรัต.
พุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, พระบาทสมเด็จพระ. (2557). บทละครเรื่องรามเกียรติ์พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เล่ม 2 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เพชรกะรัต.
พุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, พระบาทสมเด็จพระ. (2557). บทละครเรื่องรามเกียรติ์พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เล่ม 3 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เพชรกะรัต.
พุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, พระบาทสมเด็จพระ. (2557). บทละครเรื่องรามเกียรติ์พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เล่ม 4 (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: เพชรกะรัต.
พุทธเลิศหล้านภาลัย, พระบาทสมเด็จพระ. (2553). บทละครเรื่องรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และบ่อเกิดแห่งรามเกียรติ์ พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพฯ: บรรพกิจ.
รัตนพล ชื่นค้า. (2554). เรื่องรามเกียรติ์กับศิลปะการแสดงหนังใหญ่. วารสารทีทัศน์วัฒนธรรม, 14(1), 1-22.
ลูก ส.ธรรมภักดี. (2503). พรหมชาติฉบับหลวง. กรุงเทพฯ: ลูก ส.ธรรมภักดี.
ลูก ส.ธรรมภักดี. (2515). ตำราพรหมชาติฉบับราษฎร์ สมบูรณ์ที่สุด. กรุงเทพฯ: ลูก ส.ธรรมภักดี.
ศศิชา เตียวลักษณ์ และอภิลักษณ์ เกษมผลกูล. (2563). โหราศาสตร์กับการสร้างสรรค์นวนิยายเรื่องฤกษ์สังหาร วรรณวรรธน์. วารสารวรรณวิทัศน์, 20(2), 63-104.
ศิราพร ณ ถลาง. (2557). ทฤษฎีคติชนวิทยา : วิธีวิทยาในการวิเคราะห์ตำนาน-นิทานพื้นบ้าน (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิวดล วราเอกศิริ. (2558). อัตลักษณ์ของนางสีดาในรามเกียรติ์ฉบับต่าง ๆ ของไทย (วิทยานิพนธ์อักษร
ศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สถาบันศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม (ปริวรรต). (2559). ตำราพรหมชาติวัดศรีจันทร์ บ้านนาอ้อ ตำบลนาอ้อ อำเภอเมือง จังหวัดเลย. มหาสารคาม: อภิชาตการพิมพ์.
สรชัย ศรีนิศานต์สกุล. (2563). อิทธิพลของโหราศาสตร์ในสังคมและการเมืองไทย (รายงานผลการวิจัย). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
สิทธา พินิจภูวดล. (2529). สภาพการแปลปัจจุบันในประเทศไทยและแนวโน้มในอนาคต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
สุนันท์ อุดมเวช. (2524). คติชนวิทยา. เพชรบุรี: วิทยาลัยครูเพชรบุรี.
สุภาพร พลายเล็ก. (2560). “จักรีนฤบดินทร สยามินทราธิราช” : พระมหากษัตริย์ผู้ทรงบทบาทของวิษณุ. วารสารวรรณวิทัศน์, 17(2), 34–50.
เสาวลักษณ์ อนันตศานต์. (2558). ทฤษฎีคติชนและวิธีการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เสาวลักษณ์ อนันตศานต์. (2563). นิทานพื้นบ้าน THE FOLKTALE (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อรเนตร บุนนาค. (2562). ภูมิปัญญาไทยเชิงพุทธที่ปรากฏในพระราชพิธีพระบรมศพของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ 9 (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
