การบริหารจัดการกลุ่มภายใต้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง กรณีศึกษา ศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง)
คำสำคัญ:
กลุ่มอาชีพ, ศูนย์การเรียนรู้, ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง, การบริหารจัดการบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาพัฒนาการเกิดกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 2) ศึกษาสภาพปัญหาของกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) และ 3) เพื่อศึกษาการบริหารจัดการกลุ่มภายใต้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง เป็นการวิจัยเชิงพรรณนา ผู้ให้ข้อมูลหลัก จำนวน 5 คน และผู้ให้ข้อมูลรอง จำนวน 3 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) เครื่องบันทึกภาพ 2) แบบบันทึกการสังเกต 3) แบบสัมภาษณ์ และ 4) เครื่องบันทึกเสียง เก็บรวมรวบข้อมูลโดยการลงสำรวจภาคสนาม และวิเคราะห์ข้อมูลแบบพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า 1) พัฒนาการการเกิดกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) พบว่า มี 4 ขั้นตอน คือ 1.1) ขั้นก่อตัวของกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 1.2) ขั้นตอนการรวมตัวกันของกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 1.3) ขั้นการผลิตสินค้าภายในกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 1.4) ด้านขั้นตอนการบริหารจัดการกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 2) สภาพปัญหาของกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) ดังนี้ 2.1) ปัญหาการผลิตศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 2.2) ปัญหาบรรจุภัณฑ์ศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 2.3) ปัญหาด้านการตลาดของกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง)2.4) ปัญหาด้านการบริหารจัดการกลุ่มศูนย์การเรียนรู้บ้านสมุนไพรบ้านคีรีวง (กลุ่มเครื่องแกง) 3) การบริหารจัดการกลุ่มภายใต้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง ดังนี้ 3.1) ความพอประมาณ 3.2) ความมีเหตุผล 3.3) การมีภูมิคุ้มกัน 3.4) การมีความรู้ 3.5) การมีคุณธรรม
เอกสารอ้างอิง
ขวัญชนก เจริญสุข และคณะ. (2555). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการตัดสินใจซื้อสินค้าที่ศูนย์การค้าเทอร์มินอล ทเวนตี้วัน. เรียกใช้เมื่อ 21 มีนาคม 2564 จาก http://thaiejournal.com/journal/2555volumes2/ Kwanchanok.pdf
คำนาย อภิปรัชญาสกุล. (2546). โลจิสติกส์ และการจัดการซัพพลายเชน. กรุงเทพมหานคร: นัฐพร.
ธีรพล กาญจนธัญรัตน์. (2554). กลยุทธ์การคงอยู่ของร้านค้าปลีกแบบดั้งเดิมในจังหวัดชลบุรี. ใน วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจสำหรับผู้บริหาร. มหาวิทยาลัยบูรพา.
นงนุช พ้นยาก. (2549). เศรษฐกิจชุมชน: กรณีศึกษาธุรกิจผ้ากาบบัว บ้านโนนสวาง ตำบลโนนสว่าง อำเภอกุดข้าวปุ้น จังหวัดอุบลราชธานี. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาสังคมศาสตร์การพัฒนา. มหาวิทยาลัยอุบาลราชธานี.
บัณฑร อ่อนดํา. (2533). ยุทธศาสตร์การพัฒนาชนบท. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ประชิด ทิณบุตร. (2531). การออกแบบบรรจุภัณฑ์. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
ประทีป วีระพัฒนนิรันดร์. (2540). เศรษฐกิจชุมชน: ทางรอดที่ยั่งยืนของชาติ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันวิจัย และให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปาริชาติ วลัยเสถียร. (2543). กระบวนการ และเทคนิคการทำงานของนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
รุ่งทิพย์ เสมอเชื้อ. (2550). การบริหารจัดการธุรกิจชุมชนของกลุ่มอาชีพไม้กวาดลายดอกแก้ว: กรณีศึกษา ตำบลดงสุวรรณ อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา. ใน การศึกษาอิสระบริหารธุรกิจ มหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทั่วไป. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2538). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
สมพงษ์ เฟื่องอารมณ์. (2550). บรรจุภัณฑ์กับการส่งออก. กรุงเทพมหานคร: จามจุรีโปรดักท์.
สุลีพร ทองงาม. (2550). การพัฒนาศักยภาพกลุ่มอาชีพ ตำบลฉลอง อำเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต.
อรทิพย์ เรืองกุล. (2547). กลยุทธ์การพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนในเขต เทศบาลเมืองกําแพงเพชร. ใน วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชายุทธศาสตร์การพัฒนา. มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.