กระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้กลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภา เพื่อยกระดับเศรษฐกิจท้องถิ่นของชุมชน หมู่ที่ 7 ตำบลนาเคียน อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช
คำสำคัญ:
กระบวนการ, เครือข่ายการเรียนรู้, ย่านลิเภา, เศรษฐกิจท้องถิ่นบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพัฒนาการเกิดกลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภาเพื่อยกระดับเศรษฐกิจท้องถิ่นของชุมชน สภาพปัญหาของกลุ่มกลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภาเพื่อยกระดับเศรษฐกิจท้องถิ่นของชุมชน และกระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ในชุมชนของกลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภาเพื่อยกระดับเศรษฐกิจท้องถิ่นของชุมชน ผู้วิจัยใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก และกำหนดผู้ให้ข้อมูลสำคัญแบบเจาะจง จำนวน 15 คน ใช้เครื่องมือเป็นแบบสัมภาษณ์เชิงลึกและสนทนากลุ่ม ผลการวิจัย พบว่า 1) พัฒนาการการเกิดกลุ่มฯ มี 3 ขั้นตอน ได้แก่ ขั้นตอนที่ 1 การก่อตัวของกลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภา ริเริ่มและการจัดตั้งจากผู้นำชุมชน และการสนับสนุนจากหน่วยงานภายนอก ขั้นตอนที่ 2 ดำเนินการปฏิบัติ โดยการรวมตัวเรียนรู้การผลิตสินค้า การขยายผล และการสืบทอด ทั้งยังเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์และสร้างความไว้วางใจภายในกลุ่ม และขั้นตอนที่ 3 การมีส่วนร่วม ได้ร่วมกันเสนอแนวคิดการบริหารจัดการภายในกลุ่ม ทั้งการคิดค้นวิธีต่อยอดสินค้า การตลาดและการพัฒนาผลิตภัณฑ์ 2) สภาพปัญหาของกลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภา พบว่า ปัญหาการผลิตของกลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภามีปัญหาด้านบรรจุภัณฑ์ของกลุ่ม ปัญหาด้านการตลาดของกลุ่ม และปัญหาด้านการบริหารจัดการกลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภา 3) กระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ในชุมชน พบว่า การก่อตัวของเครือข่ายของกลุ่มการสร้างและพัฒนาเครือข่ายของกลุ่ม การบริหารจัดการเครือข่ายของกลุ่ม การขยายผลของเครือข่ายของกลุ่มการวิจัยนี้ให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับกระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ในชุมชน และสามารถนำไปประยุกต์ใช้เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ และการพัฒนาในชุมชนอื่น ๆ ได้
References
กลุ่มเกษตรจักสานย่านลิเภา วิสาหกิจชุมชนกลุ่มเกษตรจักสานย่านลิเภา. (2567). ย่านลิเภา. เรียกใช้เมื่อ 15 เมษายน 2567 จาก https://www.tcdcmaterial.com/th/material/13/other-/info/MI00664-01
ชัชวาลย์ รัตนพันธุ์. (2565). การออกแบบผลิตภัณฑ์ศิลปะหัตถกรรมย่านลิเภาจังหวัดนครศรีธรรมราช ให้เหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมาย. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 5(2), 86-101.
ชุติวรรณ อาจหาญ และคณะ. (2564). แนวทางในการพัฒนางานหัตถกรรมจากย่านลิเภาสู่เศรษฐกิจเชิงสร้างสรรค์ ของจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารศึกษาศาสตร์ปริทัศน์, 36(2), 32-42.
นงเยาว์ อุดมวงศ์ และคณะ. (2012). การพัฒนาระบบสุขภาพชุมชน ตำบลชมภู อำเภอสารภี จังหวัดเชียงใหม่. วารสารพยาบาลสาร, 39(พิเศษ), 97-106.
บุญยานุช ชูสุวรรณ. (15 มีนาคม 2566). กลุ่มดอกไม้ประดิษฐ์ประดับย่านลิเภา ตำบลนาเคียน อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช. (ขวัญจิรา สุนทรนนท์, ผู้สัมภาษณ์)
ประหยัด มะโนพะเส้า. (2555). กระบวนการพัฒนาเครือข่ายการเรียนรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพกลุ่มวิสาหกิจชุมชนแปรรูปลำไยอบแห้ง จังหวัดลำพูน. ใน ดุษฎีนิพนธ์วิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาส่งเสริมการเกษตรและพัฒนาชนบท. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สราวุธ กลิ่นสุวรรณ. (2565). วัฒนธรรม และภูมิปัญญาหัตถกรรมจักสานเสื่อใบเตยในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. วารสารวิชาการคณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 1(3), 143-185.
สุเจนจิต ทองเสภี. (2558). จักรสานย่านลิเภา. เรียกใช้เมื่อ 15 มีนาคม 2566 จาก https://www.sacit.or.th/uploads/items/attachments/a16c4fcdf57c6ec5ed30e21c1ae0df74/_2c7d707bf2e9b8a3008abe05c37f96fb.pdf
อำไพ กุลบุตรดี. (2564). การแก้ปัญหาสิ่งแวดล้อมด้านการจัดการน้ำเสียตามหลักพุทธธรรม: กรณีศึกษาบริษัทผลิตเครื่องสำอางในนิคมอุตสาหกรรมนวนคร. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 17(1), 44-57.
อิศราพร ใจกระจ่าง และคณะ. (2559). แนวทางการพัฒนาผลิตภัณฑ์ที่ระลึกด้านศิลปวัฒนธรรมและประเพณีเพื่อเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจชุมชนในเขตอำเภอเมืองจังหวัดนครศรีธรรมราช. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 7 วันที่ 23 มิถุนายน 2559 ณ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2024 Journal of Innovation for Sustainable Social Development

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.