รัฐประศาสนศาสตร์ 4.0 พลิกโฉมภาครัฐสู่ยุคดิจิทัลอย่างยั่งยืน
คำสำคัญ:
การบริหารจัดการภาครัฐ, รัฐประศาสนศาสตร์ 4.0, ยุคดิจิทัลบทคัดย่อ
บทความนี้นำเสนอการวิเคราะห์ถึงความจำเป็นในการพลิกโฉมภาครัฐไปสู่รัฐประศาสนศาสตร์ 4.0 เพื่อรับมือกับพลวัตของโลกยุคดิจิทัลที่เปลี่ยนแปลงอย่างไม่หยุดนิ่ง ภาครัฐในปัจจุบันยังคงเผชิญกับข้อจำกัดของรัฐประศาสนศาสตร์ยุคเก่า อาทิ โครงสร้างที่แข็งทื่อ กระบวนการที่ซับซ้อน และการขาดการเชื่อมโยงข้อมูลซึ่งเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการตอบสนองความต้องการของประชาชนและความท้าทายเชิงซ้อน แนวคิดรัฐประศาสนศาสตร์ 4.0 จึงมุ่งเน้นการนำเทคโนโลยีดิจิทัลมาเป็นแกนหลักในการปฏิรูปอย่างครอบคลุม ตั้งแต่การพลิกโฉมบริการภาครัฐสู่ดิจิทัลแบบครบวงจรที่ยึดประชาชนเป็นศูนย์กลาง การเสริมสร้างธรรมาภิบาลดิจิทัลที่เน้นความโปร่งใสและมั่นคงปลอดภัยทางไซเบอร์ การพัฒนาและยกระดับทักษะของบุคลากรภาครัฐสำหรับยุคดิจิทัล การส่งเสริมความร่วมมือและการสร้างเครือข่ายกับทุกภาคส่วน ตลอดจนการปรับปรุงกฎระเบียบให้เอื้อต่อนวัตกรรม ที่สำคัญคือ การขับเคลื่อนทั้งหมดนี้ต้องตั้งอยู่บนพื้นฐานของความยั่งยืนในทุกมิติ ทั้งด้านเศรษฐกิจ สังคม และสิ่งแวดล้อม เพื่อให้การพัฒนามีความสมดุลและไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง ดังนั้น รัฐประศาสนศาสตร์ 4.0 คือการลงทุนเชิงกลยุทธ์เพื่อสร้างภาครัฐที่ยืดหยุ่น โปร่งใส และตอบสนองต่อพลวัตแห่งอนาคตได้อย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด นำไปสู่การพัฒนาประเทศที่ยั่งยืนในยุคดิจิทัล
เอกสารอ้างอิง
นพพงษ์ บุญจิตราดุลย์. (2555). โน๊ตย่อบริหาร. เชียงใหม่: ออเร้นจ์ กรุ๊ป ดีไซด์.
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ. (2545). ธรรมาภิบาลในองค์กรอิสระ. นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า.
บุญเกียรติ การะเวกพันธุ์ และคณะ. (2567). การจัดการภาครัฐแนวใหม่. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
บุญซื่อ เพชรไทย และคณะ. (2566). ระบบสารสนเทศเพื่อการจัดการภาครัฐแนวใหม่. Journal of Roi Kaensarn Academi, 7(3), 359-372.
ปัญญวัฒน์ หอมคง และนิตยา สินเธาว์ . (2566). การประยุกต์การจัดการภาครัฐแนวใหม่ภายใต้นโยบายไทยแลนด์ 4.0 ของโรงเรียนนายร้อยตำรวจ ตำบลสามพราน อำเภอสามพราน จังหวัดนครปฐม. วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 24(2), 107-122.
พงษ์พัต วัฒนพงศ์ศิริ และภาสกร ดอกจันทร์. (2566). การจัดการภาครัฐแนวใหม่กับการบริหารจัดการมหาวิทยาลัยในยุคโควิด-19. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 5(3), 110-121.
พยัต วุฒิรงค์. (2559). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ในทศวรรษหน้า. กรงเทพฯ: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สนสาย และคณะ. (2566). การพัฒนาบุคลากรภายใต้การบริหารจัดการภาครัฐแนวใหม่. Journal of Modern Learning Development, 7(11), 538-550.
ยศ ธนารักษ์โชค. (2567). นโยบายการคลังกับการจัดการภาครัฐแนวใหม่ตามแนวพระพุทธศาสนา. วารสารบัณฑิตศึกษาวิชาการ, 2(4), 92-99.
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2553). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับรัฐประศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
ศยาภรณ์ มีแสงแก้ว. (2566). การจัดการภาครัฐแนวใหม่และหลักธรรมาภิบาลที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการบริหารงานของเทศบาลตำบลในจังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 16(1), 46-63.
สุภัทนีย์ ขุนสิงห์สกุล. (2566). การจัดการภาครัฐแนวใหม่เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 28(1), 65-80.
OECD. (1991). Public Management Development. Paris: OECD.



