การจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียงให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดนครนายก
คำสำคัญ:
การจัดการภูมินิเวศ, ชุมชนลาวเวียง, แหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาระดับการจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียง 2. ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างหลักการบริหารงาน PDCA กับการจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียง 3. นำเสนอแนวทางการจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียง การวิจัยแบบผสานวิธี ได้แก่ การวิจัยเชิงปริมาณ ใช้แบบสอบถามเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 395 คน วิเคราะห์ข้อมูลที่โดย หาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมติฐานโดยใช้ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก จำนวน 12 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลเชิงพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า
1. ระดับการจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียง โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก 2. ผลการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างหลักการบริหารจัดการ PDCA กับการจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียง โดยภาพรวม พบว่า อยู่ในระดับสูงมาก (r)=0.951** จึงยอมรับสมมติฐานการวิจัย 3. แนวทางการจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียง พบว่า การบูรณาการ PDCA ช่วยให้การจัดการภูมินิเวศชุมชนลาวเวียงมีโครงสร้างชัดเจน สามารถพัฒนาต่อเนื่องได้ คือ 1) ด้านโครงสร้างพื้นฐานที่เอื้อต่อการท่องเที่ยว ได้แก่ จัดการพื้นที่เพื่อให้เหมาะสมต่อการพักผ่อน ส่งเสริมการพัฒนาที่พักในรูปแบบที่เข้ากับวัฒนธรรมท้องถิ่น 2) ด้านการมีส่วนร่วมของชุมชน ได้แก่ การจัดตั้งกลุ่มต้อนรับนักท่องเที่ยว จัดอบรมชาวบ้านเกี่ยวกับการบริการนักท่องเที่ยว มาตรฐานความสะอาด 3) ด้านการส่งเสริมการประชาสัมพันธ์ ได้แก่ จัดทำสื่อประชาสัมพันธ์ในรูปแบบที่ดึงดูด จัดกิจกรรมเชิงประชาสัมพันธ์ การจัดนิทรรศการในพื้นที่เมืองใหญ่เพื่อเชิญชวนนักท่องเที่ยว 4) ด้านการจัดทำระบบเครือข่าย ได้แก่ ประสานความร่วมมือกับหน่วยงานต่าง ๆ เช่น หน่วยงานภาครัฐ องค์กรพัฒนาเอกชน หรือสถานศึกษา 5) ด้านพัฒนาการสื่อสารและการตลาด ได้แก่ พัฒนาสื่อภาษาต่างประเทศ เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ใช้แนวทางการตลาดแบบเชิงรุก เช่น การโปรโมตผ่านผู้มีอิทธิพลออนไลน์ (influencers) หรือการทำโปรโมชั่นท่องเที่ยว
เอกสารอ้างอิง
กชนิภา อินทสุวรรณ์. (2564). รูปแบบประสิทธิผลการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยการ บูรณาการหลักพุทธธรรมของจังหวัดสมุทรสาคร (ดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาธีรวัฒน์ เสสปุญฺโญ. (2564). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการบริหารจัดการแหล่ง ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดเชียงราย (ดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พันเอกหญิง พัชร์ศศิ เรืองมณีญาต์. (2566). การพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวในเขตพัฒนาพิเศษภาคตะวันออก โดยการประยุกต์ตามหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนา (ดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัตติยา พรมกัลป์. (2562). ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของแบบจำลองการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์ ในจังหวัดนครสวรรค์ (ดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัศมี อ่อนปรีดา. (2558). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดราชบุรีและสมุทรสงคราม (วิทยานิพนธ์ สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดนครนายก. (2568). วัฒนธรรมและประเพณีของชาวลาวเวียง. สืบค้น 20 สิงหาคม 2568, จาก https://nakhonnayok.m-culture.go.th/th/db



