ประชาธิปไตย : ความเชื่อมั่นในสถาบันการเมือง

ผู้แต่ง

  • เสาวลักษณ์ ศักดิ์สิทธิ์ กรมส่งเสริมการเกษตร

คำสำคัญ:

ประชาธิปไตย, ความเชื่อมั่น, สถาบันการเมือง

บทคัดย่อ

สถาบันการเมืองไทยตั้งแต่รัฐบาลพรรคการเมือง จนไปถึงองค์กรอิสระทั้งหลายต่างก็ต้องเผชิญกับปัญหาการมีอำนาจกับความโน้มเอียงของการใช้อำนาจกล่าวคือ หากสถาบันการเมืองถูกกำหนดให้มีอำนาจน้อยผลลัพธ์ก็คือเกิดความไร้เสถียรภาพ อ่อนแอไม่สามารถแก้ปัญหาบ้านเมืองได้ และไม่อาจปฏิบัติงานให้บรรลุตามความคาดหวังของสังคมแต่ถ้าหากถูกกำหนดให้มีอำนาจมาก ผลลัพธ์ก็คือมีเสถียรภาพล้นเกินแข็งตัว ไม่ตอบสนองความต้องการของสังคม และมีแนวโน้มที่จะใช้อำนาจในทางที่ผิดอีกทั้งการจัดการปัญหาด้วยเครื่องมือทางการทหารที่ทำให้เกิดการล้มรัฐธรรมนูญและรัฐสภา ก็ทำให้รัฐสภาขาดความมั่นคงและตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของกลุ่มทุนที่เข้ามาใช้รัฐสภาเป็นทางผ่านเพื่อนำไปสู่การทุจริตให้ถูกต้องตามกฎหมายหรือก่อให้เกิดผลประโยชน์ทับซ้อน ซึ่งปัญหาเหล่านี้ล้วนส่งผลกระทบต่อความเชื่อมั่นในสถาบันการเมืองแทบทั้งสิ้นการพัฒนาสถาบันทางการเมืองให้มีความเข้มแข็งจะต้องเริ่มจากประชาชนในฐานะพลเมืองที่พร้อมจะเข้ามามีส่วนร่วมทางการเมืองทั้งในทางตรงและทางอ้อมเพื่อเป็นการกระตุ้นเตือนการทำหน้าที่ของสถาบันการเมือง และเป็นการสนับสนุนการปกครองระบอบประชาธิปไตย อีกทั้งยังเป็นการคัดค้านหรือต้านทานการใช้อำนาจในทางมิชอบของสถาบันการเมือง ดังนั้น การมีเครื่องมือตรวจสอบการใช้อำนาจของรัฐจึงเป็นปัจจัยสำคัญที่จะขาดมิได้ เพราะการตรวจสอบการใช้อำนาจของรัฐเป็นการควบคุมให้การใช้อำนาจรัฐดำเนินไปเพื่อบรรลุภารกิจของรัฐ และเป็นการป้องกันมิให้มีการใช้อำนาจอย่างบิดเบือนหรือเกิดการใช้อำนาจตามอำเภอใจอีกทั้งยังเป็นการคุ้มครองสิทธิของประชาชนที่เกี่ยวข้องกับการใช้อำนาจรัฐดังกล่าวด้วย

References

เขมภัทร ทฤษฎิคุณ. (2557). แนวทางการมีส่วนร่วมในการตรวจสอบอำนาจรัฐ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

จุมพล หนิมพานิช. (2546). สถาบันการเมือง. เอกสารการสอนชุดวิชาหลักพื้นฐานทางรัฐศาสตร์ (หน่วยที่ 1-9). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.

ธัชวุฒิ จาดบันดิสถ์. (2551). ความชอบธรรมของ สถาบนัทางการเมืองไทย : การศึกษาเปรียบเทียบทัศนะของชนชั้นกลางและชนชั้นล่างในเขตกรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ รัฐศาสตรมหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

บุญวรา สุมะโน. (2558). ทำไมจึงไม่เชื่อมั่นในตัวนักการเมือง. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย (ทีดีอาร์ไอ).

บรรเจิดสิงคะเนติ. (2547). การควบคุมและตรวจสอบการใช้อำนาจรัฐ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

บวรศักดิ์ อุวรรณโณ. (2552). วิกฤตเศรษฐกิจและวิกฤตการทางการเมืองในประเทศไทยในอดีตและปัจจุบัน. นนทุบรี: สถาบันพระปกเกล้า.

บูฆอรี ยีหมะ. (2547). สถาบันการเมืองกับการพัฒนาการทางการเมืองไทย. สงขลา: มหาวิทาลัยราชภัฏสงขลา.

วิชัย ตันศิริ. (2550). วิกฤติการเมือง 2549-2550. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยรังสิต.

วิชชา จีระแพทย์. (2552). การตรวจสอบการใช้อำนาจของรัฐตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550 กับบทบาทของพนักงานอัยการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานอัยการสูงสุด.

วิวัฒน์ เอี่ยมไพรวัน. (2544). การเมืองการปกครองตามรัฐธรรมนูญฉบับประชาชน. กรุงเทพฯ: วิ.เจ.พริ้นติ้ง.

สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2550). การรัฐประหารในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

Goodin, R.E. (1996). The Theory of Institutional Design. Cambridge: Cambridge University Press.

Samuel, P. H. (1968). Political Order in Changing Societies. Cambridge, Massachusetts: Yale University Press.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

05/15/2024