รูปแบบการพัฒนาวัดของพระธรรมทูตสายต่างประเทศ สหรัฐอเมริกา

ผู้แต่ง

  • พระครูพิศิษฎ์พัชรบัณฑิต (เอกลักษณ์ อชิโต) วัดอินทาราม, จังหวัดสมุทรสงคราม
  • พระครูสุตรัตนบัณฑิต (ประยูร โชติวโร) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระมหาไพฑูรย์ ปนฺตนนฺโท มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

รูปแบบ, การพัฒนาวัด, พระธรรมทูตสายต่างประเทศ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาสภาพทั่วไปในการพัฒนาวัดของพระธรรมทูตสายต่างประเทศ สหรัฐอเมริกา 2. ศึกษาองค์ประกอบในการพัฒนาวัด และ 3. เสนอรูปแบบการพัฒนาวัดของพระธรรมทูตสายต่างประเทศ สหรัฐอเมริกา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึก เป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลจากพระธรรมทูตในประเทศสหรัฐอเมริกา โดยการสุ่มแบบเจาะจง จำนวน 18 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยเทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาประกอบบริบท

ผลการวิจัยพบว่า 1. สภาพทั่วไปในการพัฒนาวัด มีความเข้มแข็งในด้านบุคลากรพระธรรมทูตที่มีความรู้ความสามารถในการเผยแผ่ธรรมะ การบริหารจัดการวัด และการสื่อสารภาษาอังกฤษ มีการสนับสนุนงบประมาณจากพุทธศาสนิกชนทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ การบริหารจัดการการเงินที่โปร่งใสและมีประสิทธิภาพ สถานที่ตั้งเหมาะสม มีการคมนาคมสะดวก และได้รับการสนับสนุนจากนโยบายของคณะสงฆ์ 2. องค์ประกอบในการพัฒนาวัด ประกอบด้วย 1. บุคลากรพระธรรมทูตที่มีความพร้อมด้านความรู้และทักษะเฉพาะทาง 2. งบประมาณและการจัดการทรัพยากรที่มีระบบโปร่งใสและมีประสิทธิภาพ 3. สถานที่และโครงสร้างพื้นฐานที่เหมาะสมและสะท้อนเอกลักษณ์วัฒนธรรมไทย 4. วัสดุอุปกรณ์และเทคโนโลยีที่สนับสนุนการดำเนินกิจกรรม และ 5. นโยบายของคณะสงฆ์ที่กำหนดทิศทางการพัฒนาอย่างยั่งยืน 3. รูปแบบการพัฒนาวัด มีลักษณะครอบคลุมในทุกมิติ ได้แก่ 1. การปกครองและการบริหารจัดการที่เน้นความโปร่งใสและการมีส่วนร่วม 2. การเผยแผ่พระพุทธศาสนาโดยการประยุกต์ธรรมะให้เข้ากับวิถีชีวิตชาวตะวันตกและการใช้สื่อดิจิทัล 3. การศึกษาและการศึกษาสงเคราะห์ที่พัฒนาหลักสูตรและกิจกรรมการเรียนรู้ 4. การสาธารณูปการในการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน และ 5. การสาธารณสงเคราะห์ผ่านกิจกรรมช่วยเหลือชุมชน

เอกสารอ้างอิง

กรมการศาสนา. (2540). คู่มือพระสังฆาธิการว่าด้วยการคณะสงฆ์และการพระศาสนา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.

กองแผนงาน กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). คู่มือพระสังฆาธิการว่าด้วยพระราชบัญญัติ กฎ ระเบียบและคำสั่งของคณะสงฆ์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.

บัญชายุทธ นาคมุจลินท์. (2556). รูปแบบการพัฒนาศาสนาทายาทที่พึงประสงค์ในพระพุทธศาสนา (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูนิวิฐศีลขันธ์ (ณรงค์ ฐิตวฑฺฒโน). (2557). รูปแบบการพัฒนาทุนมนุษย์ตามหลักพุทธธรรมในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระครูศรีรัตนธรรมวิเทศ (ปกานนท์ พิลาพันธ์). (2557). รูปแบบการบริหารจัดการสำนักปฏิบัติธรรมกัมมัฏฐานของผู้นำชาวพุทธในประเทศอังกฤษ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพุทธวรญาณ (ทองย้อย กิตฺติทินฺโน). (2548). ธรรมญาณนิพนธ์: 100 ปีพระพุทธวรญาณ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พระมหาอำนาจ ปวฑฺฒโน. (2557). การพัฒนารูปแบบการจัดการการศึกษาพระปริยัติธรรม (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระราชปริยัติ (สฤษดิ์ ประธาตุ). (2551). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

01-12-2025