รูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูต: กรณีศึกษา พระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาชีวิตและผลงานของพระราชพรหมยาน 2. ศึกษารูปแบบการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระราชพรหมยาน และ 3. ศึกษาผลของการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระราชพรหมยาน เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกเป็นเครื่องมือเก็บรวบรวมข้อมูลจากผู้ทรงคุณวุฒิ โดยสุ่มแบบเจาะจงตามลักษณะตัวแทนของกลุ่มที่เหมาะสมจำนวน 15 รูปหรือคน โดยวิเคราะห์ข้อมูลด้วยเทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่า 1. ชีวิตและผลงานของพระราชพรหมยานเชื่อมโยงกันอย่างลึกซึ้งสะท้อนผ่านงานภารกิจของคณะสงฆ์ทั้ง 6 ด้าน โดยมีการเผยแผ่เป็นหัวใจหลักที่ขับเคลื่อนภารกิจด้านอื่น ๆ โดยเฉพาะการสอนกรรมฐานภาคปฏิบัติ (มโนมยิทธิ) ซึ่งเกิดจากประสบการณ์ตรงของท่าน ทำให้ผู้คนสามารถพิสูจน์เรื่องกฎแห่งกรรมได้ด้วยตนเอง อันเป็นรากฐานสำคัญที่สร้างพลังศรัทธา 2. รูปแบบการเผยแผ่มีลักษณะเด่น คือ การเปลี่ยนจากการสอนเน้นความเชื่อมาเป็นการให้พิสูจน์ด้วยการฝึกปฏิบัติ (มโนมยิทธิ) การสื่อสารที่แยบคายด้วยภาษาที่เข้าใจง่ายและการใช้อุบายธรรม เช่น วัตถุมงคลและพุทธศิลป์ เพื่อนำเข้าสู่การปฏิบัติ ทั้งยังใช้เทคโนโลยีการสื่อสารในยุคนั้นอย่างเทปบันทึกเสียงและวิทยุช่วยเผยแพร่คำสอนไปสู่สาธารณชน และ 3. ผลการเผยแผ่เกิดผลกระทบเชิงบวกใน 2 ระดับ คือ ระดับบุคคล ผู้ปฏิบัติเกิดความเชื่อในกฎแห่งกรรมจากการพิสูจน์ด้วยตนเอง เกิดหิริโอตตัปปะ สามารถปฏิบัติธรรมไปพร้อมกับวิถีชีวิตประจำวันได้ และระดับสังคม เกิดกระแสการปฏิบัติกรรมฐานอย่างกว้างขวาง สร้างสังคมการให้ การสงเคราะห์ ปลูกฝังความจงรักภักดีต่อสถาบันหลักของชาติ องค์ความรู้สำคัญ คือ รูปแบบการเผยแผ่ที่ยั่งยืนเกิดจากการที่ผู้เผยแผ่เป็นผู้รู้จริงจากการปฏิบัติและเป็นแบบอย่างที่ดีช่วยสร้างศรัทธา ความน่าเชื่อถือให้แก่พระพุทธศาสนาในโลกยุคปัจจุบัน