การสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในยุค Ai
คำสำคัญ:
การสื่อสารทางการเมือง, นักการเมืองท้องถิ่น, ยุค Aiบทคัดย่อ
บทความนี้มุ่งเน้นศึกษาการสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในยุค AI โดยมีวัตถุประสงค์หลักเพื่อวิเคราะห์รูปแบบและวิธีการสื่อสารที่ผสมผสานทั้งศาสตร์และศิลป์ในการใช้คำพูด การเขียน กิริยาท่าทาง และการแสดงออก เพื่อการแลกเปลี่ยนข่าวสาร ความคิดเห็น และกิจกรรมทางการเมืองอย่างมีประสิทธิภาพ การสื่อสารเหล่านี้มุ่งหวังให้เกิดความเข้าใจตรงกันระหว่างนักการเมืองท้องถิ่นกับประชาชนให้ได้มากที่สุด นอกจากนี้ บทความยังเน้นการนำ AI มาใช้เป็นเครื่องมือสำคัญในการทำงานบนโครงข่าย Social Network โดยระบบ AI ถูกนำมาใช้ในการกลั่นกรองและตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูลข่าวสารเพื่อให้เกิดความแม่นยำ AI ยังถูกนำไปประยุกต์ใช้ในรูปแบบต่างๆ เช่น แชทบอทที่ตอบข้อความอัตโนมัติ สื่อมัลติมิเดีย และสื่อโซเชียล เพื่อประชาสัมพันธ์กิจกรรม ผลงาน และสร้างภาพลักษณ์ที่ดีของนักการเมือง การใช้ AI ในลักษณะนี้ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพและความรวดเร็วในการสื่อสาร พร้อมทั้งสามารถตอบสนองต่อเป้าหมายการสื่อสารได้อย่างแม่นยำตามวัตถุประสงค์
References
กรมประชาสัมพันธ์. (2563). คลังความรู้ออนไลน์. สืบค้น 1 สิงหาคม 2567, จาก https://bit.ly/3A76F6k
เกรียงไกร บุญมั้ง (2565). การสื่อสารภาพลักษณ์ทางการเมืองผ่านสื่อสังคมออนไลน์ของนักการเมืองไทย. วารสารสื่อสารมวลชน, 10(2), 197-220.
จรูญ สุภาพ. (2514). การเมือง. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
โชติวริทธิ์ ชัชชัยยากิตติ์. (2564). การบริหารจัดการภาครัฐสมัยใหม่ด้วยปัญญาประดิษฐ์ (AI) ในสถานการณ์ปัจจุบัน. วารสาร มจร เลย ปริทัศน์, 2(3), 175-189.
นันทนา นันทวโรภาส. (2557). สื่อสารทางการเมือง: ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. สมุทรสาคร: สำนักพิมพ์แมสมีเดีย.
_____. (2558). สื่อสารการเมือง ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ: บริษัทสถาพรบุ๊คส์ จำกัด.
บริษัท ไวส์ ซัพพลายเชน โซลูชั่นส์ จำกัด. (2560). DIGITAL 4.0. สืบค้น 2 สิงหาคม 2567, จาก https://bit.ly/4c8Fjdl
ประจักษ์ ก้องเกียรติ. (2562). BBBC New ไทย. สืบค้น 1 สิงหาคม 2567, จาก https://bit.ly/3LLtsY3
พรอัมรินทร์ พรหมเกิด. (2556). สังคมวิทยาการเมือง. ขอนแก่น: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พระครูใบฎีกาวิชาญ วิสุทฺโธ. (2565). การสื่อสารทางการเมืองในยุคดิจิทัล. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 6(1), 109-120.
พระสังวาน เขมปัญฺโญ และคณะ. (2565). การสื่อสารทางการเมือง. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 7(3), 357-367.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2562). ประชาธิปไตยในทศวรรษใหม่ ประชาธิปไตยไทยในทศวรรษ 21 : ทางตัน ทางออก และแนวทางแก้ไข. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
สติธร ธนานิธิโชติ. (2562). การปรึกษาหารีอสาธารณะ : แนวคิด ประสบการณ์ และข้อเสนอรูปแบบสำหรับการรับฟังความคิดเห็นตามมาตรา 77 ของรัฐธรรมนูญ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สถาบันพระปกเกล้า.
สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2550). ETDA. สืบค้น 1 สิงหาคม 2567, จาก https://bit.ly/3WKWn4t
สุภาภรณ์ ติ่งอินทร์. (2553). กลยุทธการสื่อสารของสมาชิกวุฒิสภา (ส.ว.) ที่เคยดำรงตำแหน่งกำนัน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เอเชีย ไดนามิค อินเทลลิเจนซ์. (2020). DIT. สืบค้น 2 สิงหาคม 2567, จาก https://bit.ly/47deF2g
ฮูวัยดียะ พิศสุวรรณ อุเซ็ง. (2566). การสื่อสารทางการเมืองเพื่อลดความขัดแย้งในสังงคมไทย. วารสารวิชาการ การจัดการภาครัฐและเอกชน, 5(3), 84-97.
Agree, W. K. et al. (1976). Introduction to mass communication. New York: Harper & Row.
Almond, G. A. & Coleman, J. S. (1960). The Politics of the Developing Area. Princeton: Princeton University Press.
Dennis, W. J. (2001). No Place for Amateurs. London: Routledge.
Electronic Transactions Development Agency. (2022). ETDA. Retrieved March 20, 2024, from www.etda.or.th: https://bit.ly/3Z2uqqC
McNair, B. (2003). An Introduction to Political Communication (2nd ed.). New York: Routledge.
Ruben, B. D. & Stewart, L. P. (1998). Communication and human behavior. Boston: MA: Allyn & Bacon.
Rush, M. & Althoff, P. (1971). An Introduction to Political Sociology. London: ThomasNelson and Sons.
