การขับเคลื่อนนโยบายสาธารณะแบบมีส่วนร่วมตามหลักพุทธธรม

Kanoknuch Niyanan

Authors

Kanoknuch Niyanan Cor 142 Co., Ltd.

Keywords:

Public Policy, Policy Implementation, Participation, 6 Principles of Saraniyadhamma

Abstract

The objective of this article was to study the implementation of participatory public policy based on Buddhist principles because public implementation was a policy process in practice. It was one step in the policy process, which was important and complicated because many sectors had to work together. Therefore, it was necessary to rely on personnel with high knowledge and ability to conduct the policy to achieve the goals according to the set plan. Therefore, participatory policy implementation by all relevant sectors to perform it together was the best way to implement the policy and achieve its goals. The application of the 6 principles of Sārāṇīyadhamma was one part that will implement the policy to achieve the goals effectively. The approach of application was: Mettākāyakamma: to create love and unity; Mettāvacīkamma: to communicate with stakeholders politely and gently; Mettāmanokamma: to your mind to be charitable and wish good for humanity, Sādhāraṇabhogita: to consider the public interest, Sīlasāmaññatā: to treat everyone equally, Diṭṭisāmaññatā: to propose ideas on how to get all sectors to have consistent opinions. The application of this principle of Sārāṇīyadhamma will be an essential tool to drive participatory policies to achieve their goals effectively.

References

คะนึงนิจ ศรีบัวเอี่ยม และคณะ. (2545). แนวทางการเสริมสร้างประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจกรไทย พ.ศ. 2540: ปัญหาอุปสรรคและทางออก. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

ถวัลย์รัฐ วรเพทพุฒิพงษ์. (2540). การกำหนดและการวิเคราะห์นโยบายสาธารณะ : ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.

ทวีป ศิริรัศมี. (2545). การวางแผนพัฒนาและประเมินโครงการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุน.

ประภาพรรณ อุ่นอบ. (2552). เครือข่าย : กลไกสำคัญในการขับเคลื่อนงานพัฒนาอย่างบูรณาการเชิงพื้นที่. กรุงเทพฯ: หจก.เอส.พี.กราฟฟิค พรีเพรส พริ้นติ้ง.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วิโรจน์สารรัตนะ. (2539). การวางแผนการศึกษาระดับจุลภาค (หลักการและแนวคิดเชิงประยุกต์). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ทิพยวิสุทธิ.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2540). การศึกษาวิถีชุมชน : รูปแบบการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.

สำนักงานสภาความมั่นคงแห่งชาติ. (2566). การประชุมส่วนราชการเพื่อชี้แจงแนวทางการขับเคลื่อนนโยบายและแผนระดับชาติ ว่าด้วยความมั่นคงแห่งชาติ (พ.ศ. 2566 – 2570) ไปสู่การปฏิบัติ. สืบค้น 20 พฤษภาคม 2567, จาก https://www.nsc.go.th/.

เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2542). พฤติกรรมผู้นำทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: ไชยวัฒนาพาณิช.

อรทัย ก๊กผล. (2546). คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพฯ: มูลนิธิปริญญาโทสำหรับนักบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

Anderson, J. E. (1975). Public Policymaking. Westport: Praeger.

Davis, K. (1972). Human Behavior at Work. New York: McGraw Hill.

Dye, T.R. (2002). Understanding Public Policy (10th ed.). New Jersey: Prentice Hall.

Ira, S. (1970). The Political Scientist and Policy Analysis: An Introduction. in Policy Analysis in Political Science, ed. Ira Sharkansky. Chicago: Markham Publishing Company.

Nagamura, R.T. & Smallwood, F. (1980). The Politics of Policy Implementation. New York: Martin Press.

Prewith, K. & Verba, S. (1983). An Introduction to American Government (4th ed.). New York: Harper & Rows, Publishers.

R. Dye, T.R. (1984). Understanding Public Policy. New Jersey: Prentice Hall.

Van, M.D. & Van, H.C.E. (1975). The Policy Implementation Process: A Conceptual Framework. Administration and Society, 6(4), 10-16.

White. (1982). Why community Participation? A Discussion of the Arguments. Community Participation: Current Issue and Lesson Learned. New York: United Nations Children’s Fund.