การขับเคลื่อนนโยบายสาธารณะแบบมีส่วนร่วมตามหลักพุทธธรม
คำสำคัญ:
นโยบายสาธารณะ, การขับเคลื่อนนโยบาย, การมีส่วนร่วม, หลักสาราณียธรรม 6บทคัดย่อ
บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการขับเคลื่อนนโยบายสาธารณะแบบมีส่วนร่วมตามหลักพุทธธรม เนื่องจากการขับเคลื่อนโยบายสาธารณะคือการนำนโยบายไปสู่การปฏิบัติ เป็นขั้นตอนหนึ่งของกระบวนการนโยบาย ซึ่งเป็นขั้นตอนที่สำคัญและซับซ้อน ต้องดำเนินการร่วมกันหลายภาคส่วน จำต้องอาศัยบุคลากรที่มีความรู้ความสามารถสูงจึงจะสามารถขับเคลื่อนนโยบายให้บรรลุเป้าหมายตามแผนได้ ดังนั้น การขับเคลื่อนนโยบายแบบมีส่วนร่วมให้ทุกส่วนที่เกี่ยวข้องเข้ามาร่วมกันขับเคลื่อนจึงเป็นแนวทางที่ดีที่สุดที่จะขับเคลื่อนนโยบายให้บรรลุเป้าหมาย และการประยุกต์ใช้กหลักสาราณียธรรม 6 ก็เป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้การขับเคลื่อนนโยบายบรรลุเป้าหมายได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยใช้หลักเมตตากายกรรม เพื่อสร้างความรักความสามัคคี ใช้หลักเมตตาวจีกรม สื่อสารกับผู้มีส่วนร่วมหรือมีส่วนได้เสียด้วยความสุภาพอ่อนโยน ใช้หลักเมตตามโนกรรม ตั้งจิตให้เป็นกุศลหวังดีต่อเพื่อนมนุษย์ ใช้หลักสาธารณโภคี คำนึงถึงประโยชน์ส่วนรวม ใช้หลักสีลสามัญญตา ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเสมอภาค และใช้ทิฏฐิสามัญญตา เสนอแนวคิดวิธีการให้ทุกภาคส่วนมีความเห็นที่สอดคล้องกัน การประยุกต์ใช้หลักสาราณียธรรมนี้จะเป็นเครื่องมือที่สำคัญในการขับเคลื่อนนโยบายแบบมีส่วนร่วมให้บรรลุเป้าหมายอย่างมีประสิทธิภาพ
References
คะนึงนิจ ศรีบัวเอี่ยม และคณะ. (2545). แนวทางการเสริมสร้างประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจกรไทย พ.ศ. 2540: ปัญหาอุปสรรคและทางออก. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
ถวัลย์รัฐ วรเพทพุฒิพงษ์. (2540). การกำหนดและการวิเคราะห์นโยบายสาธารณะ : ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.
ทวีป ศิริรัศมี. (2545). การวางแผนพัฒนาและประเมินโครงการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุน.
ประภาพรรณ อุ่นอบ. (2552). เครือข่าย : กลไกสำคัญในการขับเคลื่อนงานพัฒนาอย่างบูรณาการเชิงพื้นที่. กรุงเทพฯ: หจก.เอส.พี.กราฟฟิค พรีเพรส พริ้นติ้ง.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วิโรจน์สารรัตนะ. (2539). การวางแผนการศึกษาระดับจุลภาค (หลักการและแนวคิดเชิงประยุกต์). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ทิพยวิสุทธิ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2540). การศึกษาวิถีชุมชน : รูปแบบการปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานสภาความมั่นคงแห่งชาติ. (2566). การประชุมส่วนราชการเพื่อชี้แจงแนวทางการขับเคลื่อนนโยบายและแผนระดับชาติ ว่าด้วยความมั่นคงแห่งชาติ (พ.ศ. 2566 – 2570) ไปสู่การปฏิบัติ. สืบค้น 20 พฤษภาคม 2567, จาก https://www.nsc.go.th/.
เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2542). พฤติกรรมผู้นำทางการศึกษา. กรุงเทพฯ: ไชยวัฒนาพาณิช.
อรทัย ก๊กผล. (2546). คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพฯ: มูลนิธิปริญญาโทสำหรับนักบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Anderson, J. E. (1975). Public Policymaking. Westport: Praeger.
Davis, K. (1972). Human Behavior at Work. New York: McGraw Hill.
Dye, T.R. (2002). Understanding Public Policy (10th ed.). New Jersey: Prentice Hall.
Ira, S. (1970). The Political Scientist and Policy Analysis: An Introduction. in Policy Analysis in Political Science, ed. Ira Sharkansky. Chicago: Markham Publishing Company.
Nagamura, R.T. & Smallwood, F. (1980). The Politics of Policy Implementation. New York: Martin Press.
Prewith, K. & Verba, S. (1983). An Introduction to American Government (4th ed.). New York: Harper & Rows, Publishers.
R. Dye, T.R. (1984). Understanding Public Policy. New Jersey: Prentice Hall.
Van, M.D. & Van, H.C.E. (1975). The Policy Implementation Process: A Conceptual Framework. Administration and Society, 6(4), 10-16.
White. (1982). Why community Participation? A Discussion of the Arguments. Community Participation: Current Issue and Lesson Learned. New York: United Nations Children’s Fund.
