THE PROCESS OF CREATING A LEARNING NETWORK IN THE COMMUNITY CASE STUDY OF BAN DON KHO RATTAN BASKET WEAVING HANDICRAFT GROUP
Abstract
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาพัฒนาการของกลุ่มหัตถกรรมจักสานหวาย 2) ศึกษาปัญหาที่กลุ่มหัตถกรรมจักสานหวายเผชิญ และ 3) ศึกษากระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ภายในชุมชนของกลุ่มหัตถกรรมจักสานหวาย บ้านดอนค้อ โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ มีผู้ให้ข้อมูลหลักจำนวน 15 คน เก็บรวบรวมข้อมูลจากแหล่งข้อมูลและบุคคลที่เกี่ยวข้องผ่านการสัมภาษณ์เชิงลึก การสังเกตการณ์แบบมีส่วนร่วม และการรวบรวมภาพและเสียงจากกิจกรรมของกลุ่ม ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มหัตถกรรมจักสานหวายบ้านดอนค้อ ก่อตั้งขึ้นโดยสมาชิกชุมชนที่มีภูมิปัญญาการทอผ้าท้องถิ่น และได้รับการสนับสนุนจากภาครัฐ ส่งผลให้กลุ่มมีความยั่งยืนและดำเนินกิจกรรมอย่างต่อเนื่อง การจัดตั้งกลุ่มสอดคล้องกับแนวคิดชุมชนแห่งการปฏิบัติ (Community of Practice) ซึ่งเน้นการเรียนรู้ผ่านการปฏิบัติร่วมกัน นอกจากนี้ การศึกษายังพบว่ากลุ่มฯ ประสบปัญหาสำคัญหลายประการ ได้แก่ การขาดแคลนวัตถุดิบธรรมชาติ การขาดแคลนแรงงานรุ่นใหม่ และระบบการจัดการภายในที่ไร้โครงสร้าง ซึ่งเป็นข้อจำกัดในการขยายตลาดและความยั่งยืนของกลุ่มฯ กระบวนการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ภายในชุมชนเกิดขึ้นจากการทำงานร่วมกัน การสื่อสารที่ไม่เป็นทางการ และการพึ่งพาความร่วมมือทั้งภายในและภายนอกชุมชน ทุนทางสังคมมีบทบาทสำคัญในการเสริมสร้างความแข็งแกร่งของกลุ่มฯ และขยายผลการเรียนรู้ให้ครอบคลุมความต้องการของผู้บริโภคได้ดียิ่งขึ้น ด้วยผลิตภัณฑ์ที่กลุ่มฯ ร่วมกับหน่วยงานต่างๆ สร้างสรรค์ขึ้น เพื่อให้สอดคล้องกับเทรนด์ปัจจุบัน เพื่อเพิ่มความน่าสนใจและการใช้งานของสินค้าสำหรับผู้บริโภค
References
จิราภรณ์ โชคชัย. (2563). การศึกษากลุ่มเครื่องเงินในอำเภอแม่แจ่ม. วารสารวิชาการชุมชน, 15(2), 45-60.
ณัฐกานต์ วรรณสุข. (2563). ผลกระทบของการลดลงของทรัพยากรธรรมชาติต่อกลุ่มหัตถกรรมไม้ไผ่ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ใน รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ตัวแทนท่านที่ 1. (19 มิถุนายน 2567). การจัดอบรมเสริมทักษะจากวิทยากรภายนอก. (พระเกียรติศักดิ์ ขำเกลี้ยง, ผู้สัมภาษณ์)
ตัวแทนท่านที่ 2. (20 มิถุนายน 2567). ช่องทางออนไลน์และการทำแบรนด์. (พระเกียรติศักดิ์ ขำเกลี้ยง, ผู้สัมภาษณ์)
ธัชชนันท์ อิศรเดช และคณะ. (2565). การบริหารจัดการกลุ่มอาชีพในพื้นที่ชนบท: ปัญหาและแนวทาง. วารสารการพัฒนาชุมชน, 10(1), 72-85.
มานิตา กาญจนโกวิท. (2561). การใช้สื่อดิจิทัลในเครือข่ายกลุ่มอาชีพจังหวัดสุรินทร์. วารสารเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร, 5(3), 120-135.
วิภาดา ศรีสวัสดิ์. (2562). ความเปราะบางของกลุ่มเกษตรอินทรีย์ในจังหวัดเชียงราย: การจัดการธุรกิจและการพึ่งพาองค์กรรัฐ. วารสารเกษตรและชุมชน, 6(1), 14-28.
ศิริรัตน์ ทองแจ่ม. (2562). การเกิดกลุ่มหัตถกรรมผ้าทอในจังหวัดแพร่. รายงานวิจัยชุมชน, 7(4), 33-48.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. (2560). การประยุกต์ใช้ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงสู่การพัฒนาที่ยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สุมาลี ทองงาม. (2564). การรวมกลุ่มของชุมชนบนฐานภูมิปัญญาเดิมและการสนับสนุนจากองค์กรภายนอก. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์, 12(1), 20-35.
อานนท์ พรมเทศ. (2562). การเรียนรู้เชิงประสบการณ์ร่วมในชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
อุไร นิ่มนวล. (2564). เครือข่ายทอผ้าพื้นเมืองในภาคอีสาน: การแลกเปลี่ยนความรู้และความเข้มแข็งทางวิชาชีพ. วารสารวัฒนธรรมพื้นบ้าน, 8(2), 50-65.
Putnam, R. D. (2000). Bowling alone: The collapse and revival of American community. New York: NY: Simon & Schuster.
Wenger, E. (1998). Communities of practice: Learning, meaning, and identity. Cambridge: Cambridge University Press.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
