หลักพุทธศาสนาและจิตวิทยาการควบคุมตนเอง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
หลักพุทธศาสนาและจิตวิทยาการควบคุมตนเองคือการมีสติสัมปชัญญะ ต้องใช้ทุกกรณี ทุกที่ ทุกเวลา ถ้ามีสติสัมปชัญญะการรักษาศีลย่อมง่าย เพราะไม่พลั้งเผลอและรู้ตัวในการกระทำของตนเอง ย่อมทำให้ไม่ล่วงละเมิดศีล หิริโอตตัปปะ ทำให้รักษาศีลง่าย เพราะความละอายบาปความกลัวบาปไม่เปิดโอกาสให้บุคคลทำผิดศีล ขันติโสรัจจะ เมื่อต้องการประกอบกิจการงานให้เรียบร้อยมั่นคงไม่หลงไหลไปตามกระแสของสังคม อดทนต่อสภาวะที่ถูกกระทำให้หวั่นไหวได้ในทุกเวลา นอกจากนี้ยังต้องขันติโสรัจจะ เมื่อต้องการประกอบกิจการงานให้เรียบร้อยมั่นคงไม่หลงไหลไปตามกระแสของสังคม อดทนต่อสภาวะที่ถูกกระทำให้หวั่นไหวได้ในทุกเวลา สามารถนำพาตนเองให้มาอยู่ในภาวะที่ปกติตามเดิมได้ของศีลซึ่งเป็นภาวะปกติของบุคคล วงล้อแห่งธรรมทั้งสามจะขับเคลื่อนให้บุคคลสามารถควบคุมตนเองให้อยู่ได้อย่างสันติสุข การควบคุมผลกรรมด้วยตนเองโดยผลกรรมนี้อาจเป็นได้ทั้งการเสริมแรงหรือการลงโทษ ซึ่งในการควบคุมพฤติกรรมควรใช้การเสริมแรงมากกว่าการลงโทษ
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2547). หัวหน้าจะพัฒนาจิตลักษณะ ด้านมุ่งอนาคตและควบคุมตน แก่ลูกน้องได้อย่างไร. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติร่วมกับคณะกรรมการแห่งชาติ เพื่อการวิจัยและพัฒนาระบบพฤติกรรมไทย.
ถิรพงศ์ ฤกษ์ขำ และคณะ. (2558). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาวินัยนักเรียนของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 9(ฉบับพิเศษ), 169-185.
พรสิทธิ์ อุดมศิลป์จินดา. (2542). โยนิโสมนสิการธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 15. กรุงเทพฯ: เฟื่องฟ้า.
พระครูโกศลสุตากร. (2557). การวิเคราะห์กุศโลบายการข่มใจ (ทมะ) สำหรับพัฒนาพลังชีวิตตามแนวพระพุทธศาสนา (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระชัชวาลย์ ศรีสุข. (2541). ศาสนากับการพัฒนาบุคลิกภาพ: ศึกษาเปรียบเทียบหลักคำสอนเกี่ยวกับการพัฒนาบุคลิกภาพในพุทธศาสนาและศาสนาคริสต์ (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต).(2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 12.กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระโพธิญาณเถระ (ชา สุภทฺโท).(2550). 48 พระธรรมเทศนา. พิมพ์ครั้งที่ 5. อุบลราชธานี: ศูนย์เผยแผ่มรดกธรรมวัดหนองป่าพง.
พระมหาประพันธ์ รักเรียน. (2541). จริตกับการบรรลุธรรมในคัมภีร์พุทธศาสนาเถรวาท (วิทยานิพนธ์อักษร
ศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพศาล ไกรสิทธิ์. (2542). การพัฒนาตน.ราชบุรี: สถาบันราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
Cormier, W. H., Cormier, L. S. (1991). Interviewing strategies for helpers: fundamental skills and cognitive behavioral interventions (3rd ed.). Pacific Grove, CA: Brooks/Cole.
Digman, J.M. (1990). Personality structure: The emergence of the five factors model. Annual. Review of Psychology, 41, 417- 440.
Kazdin, A.E . (1980). Behavior Modification in Appied Settings. Illinois:The Dorsey Press.
Lagrange, T. C., & Silverman, R. A. (1999). Low self-control and opportunity: Testing the general theory of crime as an explanation for gender differences in delinquency. Criminology, 37(1), 41-72.
Lawrence, G. B. (1996). The impact of coping and perceived control on adjustment in children who have lost a parent (Unpublished doctoral dissertation). Columbia University.
Leventhal, H.,& Johnson, J. E. (1983).Laboratory and field experimentation: Development of a theory of self-regulation. St. Louis: The C.V. Mosby Company.
Reckless, W.C. (1950). The Crime Problem. Los Angeles, CA:Roxbury.
Thoresen, C. E.. & Mahoney. M. J.(1974). Behavioral self-control. New York: Holt, Rinehart & Winston.