Buddhist Principles and Self-Control Psychology
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The principle of Buddhism and self-control psychology is mindfulness. It must be used in every case, everywhere, every time. because he did not make mistakes and was aware of his own actions Will not violate the precepts. Hiriotta makes it easy to keep the precepts. Because of the shame of sin, the fear of sin does not give a chance for a person to violate the morals, tolerance, sociability when wanting to conduct business in order and stability, not be carried away by the currents of society. Endure the shaken state at any time. It must also be patient. When wanting to run a business in order and stable, not fascinated by the trend of society Endure the shaken state at any time. able to bring oneself to the normal state of precepts, which is the normal state of a person The three wheels of dharma drive people to control themselves to live in peace. Self-control of karma by this karma can be either reinforcing or punishing. In order to control behavior, reinforcement should be used rather than punishment.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ดวงเดือน พันธุมนาวิน. (2547). หัวหน้าจะพัฒนาจิตลักษณะ ด้านมุ่งอนาคตและควบคุมตน แก่ลูกน้องได้อย่างไร. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติร่วมกับคณะกรรมการแห่งชาติ เพื่อการวิจัยและพัฒนาระบบพฤติกรรมไทย.
ถิรพงศ์ ฤกษ์ขำ และคณะ. (2558). การพัฒนารูปแบบการพัฒนาวินัยนักเรียนของสถานศึกษาสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 9(ฉบับพิเศษ), 169-185.
พรสิทธิ์ อุดมศิลป์จินดา. (2542). โยนิโสมนสิการธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 15. กรุงเทพฯ: เฟื่องฟ้า.
พระครูโกศลสุตากร. (2557). การวิเคราะห์กุศโลบายการข่มใจ (ทมะ) สำหรับพัฒนาพลังชีวิตตามแนวพระพุทธศาสนา (ดุษฎีนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระชัชวาลย์ ศรีสุข. (2541). ศาสนากับการพัฒนาบุคลิกภาพ: ศึกษาเปรียบเทียบหลักคำสอนเกี่ยวกับการพัฒนาบุคลิกภาพในพุทธศาสนาและศาสนาคริสต์ (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต).มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต).(2551). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 12.กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระโพธิญาณเถระ (ชา สุภทฺโท).(2550). 48 พระธรรมเทศนา. พิมพ์ครั้งที่ 5. อุบลราชธานี: ศูนย์เผยแผ่มรดกธรรมวัดหนองป่าพง.
พระมหาประพันธ์ รักเรียน. (2541). จริตกับการบรรลุธรรมในคัมภีร์พุทธศาสนาเถรวาท (วิทยานิพนธ์อักษร
ศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพศาล ไกรสิทธิ์. (2542). การพัฒนาตน.ราชบุรี: สถาบันราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
Cormier, W. H., Cormier, L. S. (1991). Interviewing strategies for helpers: fundamental skills and cognitive behavioral interventions (3rd ed.). Pacific Grove, CA: Brooks/Cole.
Digman, J.M. (1990). Personality structure: The emergence of the five factors model. Annual. Review of Psychology, 41, 417- 440.
Kazdin, A.E . (1980). Behavior Modification in Appied Settings. Illinois:The Dorsey Press.
Lagrange, T. C., & Silverman, R. A. (1999). Low self-control and opportunity: Testing the general theory of crime as an explanation for gender differences in delinquency. Criminology, 37(1), 41-72.
Lawrence, G. B. (1996). The impact of coping and perceived control on adjustment in children who have lost a parent (Unpublished doctoral dissertation). Columbia University.
Leventhal, H.,& Johnson, J. E. (1983).Laboratory and field experimentation: Development of a theory of self-regulation. St. Louis: The C.V. Mosby Company.
Reckless, W.C. (1950). The Crime Problem. Los Angeles, CA:Roxbury.
Thoresen, C. E.. & Mahoney. M. J.(1974). Behavioral self-control. New York: Holt, Rinehart & Winston.