Promoting indigenous local wisdom to develop community enterprises according to the four iddhipada
Main Article Content
Abstract
Promoting indigenous local wisdom to develop community enterprises according to the four iddhipada. leads the authors to see that the development of community enterprises requires various actions, whether in terms of control or production that can be adapted. Therefore, the development of community enterprises focuses on using the four iddhipada to lead to success in life and work that aligns with the guidelines for promoting local wisdom to develop community enterprises, including: 1) Building pride and dignity among Thais in the past, who were capable and recognized by foreigners. 2) Using wisdom to build a strong nation. 3) Creating a balance between people in society and nature. 4) Adapting Thai lifestyles to the modern era. 5) Adapting religious teachings to fit Thai lifestyles.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กถิน อัตถโยธิน. (2530). การสร้างแบบทดสอบวัดคุณธรรมด้านอิทธิบาท 4 สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทราวิโรฒ.
กฤษณา วงษาสันต์. (2542). วิถีไทย. กรุงเทพฯ: เธิร์ดเวฟ เอ็ดดูเคชั่น.
กลุ่มงานพัฒนาวิสาหกิจเกษตรชุมชน กรมส่งเสริมการเกษตร. (2567). วิสาหกิจชุมชนหนทางพึ่งพาตนเองอย่างยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2567, จาก http://www.moac.go.th/builder /aid/article update.php?id=86
กลุ่มภูมิปัญญาท้องถิ่นและนวัตกรรมด้านการเกษตรกองวิจัยและพัฒนางานส่งเสริมการเกษตรกรมส่งเสริมการเกษตร. (2564). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภูมิปัญญาท้องถิ่นในงานส่งเสริมการเกษตร. นนทบุรี: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
การแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 2566-2570. ราชกิจจานุเบกษา, 139, 7.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2554). ภูมิปัญญาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
ประภัสสร ทองยินดี. (2567). ภูมิปัญญาไทย: องค์ความรู้ที่มีคุณค่าและประโยชน์ต่อสังคมไทย. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2567, จาก https://www.stou.ac.th/study/sumrit/10-58(500)/page3-10-58(500).html
พระครูนิพัทธ์กัลยาณวัฒน์. (2562). พัฒนาการของการศึกษาที่ยั่งยืนตามแนวพุทธศาสตร์. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 7(2),299.
พระครูนิวิฐปัญญากร. (2555). การศึกษาวิเคราะห์หลักธรรมในการส่งเสริมการพึ่งพาตนเอง (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก. (2542). พุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์. (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเมธีธรรมาภรณ์. (2539). อิทธิปาทกถา. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
รุ่ง แก้วแดง. (2542). ปฏิวัติการศึกษาไทย. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: มติชน.
วิชิต นันทสุวรรณ. (2547). ขบวนการชุมชนใหม่การพัฒนาแบบแผนใหม่ทางเศรษฐกิจและสังคมของชุมชน. กรุงเทพฯ: เจริญวิทย์.
สนอง วรอุไร. (2550). ทำชีวิตใหได้ดีและมีสุข. พิมพครั้งที่ 10. กรุงเทพฯ: อัมรินทร์.
สรรเสริญ วงศ์ชอุ่ม. (2554). การวางแผนพัฒนาประเทศ. กรุงเทพฯ: เพชรรุ่ง.
หลวงพอปญญานันทภิกขุ. (มปป.). งานคือชีวิตชีวิตคืองานบันดาลสุข. กรุงเทพฯ: สถาบันบันลือธรรม.
องค์การการบริหารส่วนตำบลวังใหม่. (2567). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมฉบับที่ 12. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2567, จาก https://www.wangmaisakaeo.go.th/17704142/
อาภรณ์ รับไซ. (2567). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับความหลากหลายทางชีวภาพ. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2567, จาก https://www.scimath.org/lesson-biology/item/7051-2017-05-23-14-19-46