การรู้จักหน้าที่ของตนในพระพุทธศาสนา

Main Article Content

พระครูจริญาภิราม อคฺคจิตฺโต

บทคัดย่อ

หน้าที่ คือ กิจที่บุคคลควรกระทำหรือต้องกระทำ และเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้ที่กระทำหน้าที่นั้น ๆ ปรากฏสถานะทางสังคม และทำให้บุคคลในสังคมยอมรับบทบาทที่ตนเป็นอยู่กิจที่บุคคลควรกระทำหรือต้องทำ ตามที่ตนมีความผูกพันหรือมีพันธะต่อสังคม และเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้กระทำหน้าที่นั้น ๆ ปรากฏสถานะทางสังคม ทำให้บุคคลในสังคมยอมรับบทบาทที่ตนเป็นอยู่ การทำหน้าที่ในทิศ 6 เป็นหลักคำสอนหรือหลักการที่ดีเป็นจริยธรรมของบุคคลในสังคมที่ควรปฏิบัติต่อกัน  เป็นอุดมคติอีกระดับในทางพุทธจริยศาสตร์ที่จะนำมนุษย์ไปสู่อุดมคติอันสูงสุดของมนุษย์ในทางพุทธปรัชญาฉะนั้นการที่คน ๆ หนึ่งจะรู้จักหน้าที่ของตนและกระทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดีและดีถึงที่สุด พุทธปรัชญากล่าวว่าคน ๆ นั้นต้องพัฒนาไปพร้อมกันทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจด้วยการดำเนินชีวิตด้วยการใช้ธรรมะที่เหมาะสมกับวัยและสถานะของตน  เพราะธรรมะคือหน้าที่

Article Details

How to Cite
อคฺคจิตฺโต พ. (2023). การรู้จักหน้าที่ของตนในพระพุทธศาสนา. วารสารวิชาการแห่งอนาคต, 2(2), 40–45. สืบค้น จาก https://so18.tci-thaijo.org/index.php/FACJ/article/view/8
บท
บทความวิชาการ

References

เดือน คำดี. (2534). พุทธปรัชญา. กรุงเทพมฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.

เนื่องน้อย บุณยเนตร. (2539). จริยศาสตร์ตะวันตก: ค้านท์มิลล์ฮอบส์รอลส์ซาร์ทร์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญมี แท่นแก้ว. (2546). ความจริงของชีวิต. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

พระเทพวิสุทธิเมธี (ปัญญานันทภิกขุ).(ม.ป.ป.). หน้าที่ของคน (ฉบับสมบูรณ์). กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

พระมหาภูเนตุ จันทร์จิต. (2547). หน้าที่ของมารดาบิดาในพุทธจริยศาสตร์ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พุทธทาสภิกขุ. (ม.ป.ป.). หน้าที่มนุษย์. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.

ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.

วศิน อินทสระ. (2529). จริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.

สุนทร ณ รังสี. (2550). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.