การรู้จักหน้าที่ของตนในพระพุทธศาสนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
หน้าที่ คือ กิจที่บุคคลควรกระทำหรือต้องกระทำ และเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้ที่กระทำหน้าที่นั้น ๆ ปรากฏสถานะทางสังคม และทำให้บุคคลในสังคมยอมรับบทบาทที่ตนเป็นอยู่กิจที่บุคคลควรกระทำหรือต้องทำ ตามที่ตนมีความผูกพันหรือมีพันธะต่อสังคม และเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้กระทำหน้าที่นั้น ๆ ปรากฏสถานะทางสังคม ทำให้บุคคลในสังคมยอมรับบทบาทที่ตนเป็นอยู่ การทำหน้าที่ในทิศ 6 เป็นหลักคำสอนหรือหลักการที่ดีเป็นจริยธรรมของบุคคลในสังคมที่ควรปฏิบัติต่อกัน เป็นอุดมคติอีกระดับในทางพุทธจริยศาสตร์ที่จะนำมนุษย์ไปสู่อุดมคติอันสูงสุดของมนุษย์ในทางพุทธปรัชญาฉะนั้นการที่คน ๆ หนึ่งจะรู้จักหน้าที่ของตนและกระทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดีและดีถึงที่สุด พุทธปรัชญากล่าวว่าคน ๆ นั้นต้องพัฒนาไปพร้อมกันทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจด้วยการดำเนินชีวิตด้วยการใช้ธรรมะที่เหมาะสมกับวัยและสถานะของตน เพราะธรรมะคือหน้าที่
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
เดือน คำดี. (2534). พุทธปรัชญา. กรุงเทพมฯ: โอ.เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.
เนื่องน้อย บุณยเนตร. (2539). จริยศาสตร์ตะวันตก: ค้านท์มิลล์ฮอบส์รอลส์ซาร์ทร์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญมี แท่นแก้ว. (2546). ความจริงของชีวิต. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
พระเทพวิสุทธิเมธี (ปัญญานันทภิกขุ).(ม.ป.ป.). หน้าที่ของคน (ฉบับสมบูรณ์). กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
พระมหาภูเนตุ จันทร์จิต. (2547). หน้าที่ของมารดาบิดาในพุทธจริยศาสตร์ (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พุทธทาสภิกขุ. (ม.ป.ป.). หน้าที่มนุษย์. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
วศิน อินทสระ. (2529). จริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: บรรณาคาร.
สุนทร ณ รังสี. (2550). พุทธปรัชญาจากพระไตรปิฎก. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.