ความสัมพันธ์ระหว่างความยึดมั่นผูกพันในการเรียนกับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนแบบผสมผสาน ของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความยึดมั่นผูกพันในการเรียนกับผลสัมฤทธิ์ทาง การเรียนรู้รายวิชาพัฒนาหลักสูตรที่จัดการเรียนรู้แบบผสมผสานของนักศึกษาคณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ สวนสุนันทา กลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 1 จำนวน 126 ที่ได้มาด้วยวิธีการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ เก็บข้อมูล ด้วยแบบวัดความยึดมั่นผูกพันในการเรียนและแบบวัดผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเก็บรวบรวมข้อมูล จากนั้นนำผลที่ได้มา วิเคราะห์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สันและแปลความหมายความสัมพันธ์โดยใช้เกณฑ์การประเมิน 5 ระดับ
ผลการศึกษาพบว่า ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ระหว่างความยึดมั่นผูกพันในการเรียนกับผลสัมฤทธิ์ ทางการเรียน ที่เรียนรู้แบบผสมผสานมีความสัมพันธ์กันในระดับต่ำอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (r = .091, p-value = .312) โดยองค์ประกอบด้านความมีพลังในการเรียนมีความสัมพันธ์กับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนในระดับต่ำ (r = .119, p-value = .184) องค์ประกอบด้านการอุทิศให้กับการเรียนมีความสัมพันธ์กับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนในระดับต่ำ (r = .023, p-value = .796) และองค์ประกอบด้านความยึดมั่นกับการเรียนมีความสัมพันธ์กับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ในระดับต่ำ (r = .073, p-value = .418) ซึ่งทั้งหมดมีความสัมพันธ์กันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05
Downloads
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ผู้ส่งบทความ (และคณะผู้วิจัยทุกคน) ตระหนักและปฎิบัติตามจริยธรรมการวิจัยอย่างเคร่งครัด ทั้งนี้บทความ เนื้อหา ข้อมูล ข้อความ ภาพ ตาราง แผนภาพ แผนผัง หรือข้อคิดเห็นใดๆ ที่ปรากฎในบทความ เป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้ส่งบทความ กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นตามเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใดๆ โดยถือเป็นความรับผิดของของเจ้าของบทความเพียงผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
Amrai, K., Motlagh, S. E., Zalani, H. A., & Parhon, H. (2011). The relationship between academic motivation and academic achievement students. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 15, 399-402. DOI: https://doi.org/10.1016/j.sbspro.2011.03.111
Blasco-Arcas, L., Buil, I., Hernández-Ortega, B., & Sese, F. J. (2013). Using clickers in class. The role of interactivity, active collaborative learning and engagement in learning performance. Computers & Education, 62, 102-110. DOI: https://doi.org/10.1016/j.compedu.2012.10.019
Bunyawong, S. (1996). Solving the adjustment problem of students in dormitories through group counseling. Srinakharinwirot University Southern Region. (in Thai)
Carini, R. M., Kuh, G. D., & Klein, S. P. (2006). Student engagement and student learning: Testing the linkages. Research in higher education, 47, 1-32. DOI: https://doi.org/10.1007/s11162-005- 8150-9
Daniel W. W. (2010). Biostatistics: Basic concepts and methodology for the health sciences. John Wiley & Sons.
Kaemkate, W. (2008). Behavioral science research methodology (2nd ed.). Chulalongkorn University Printing House. (in Thai)
Karnjanawasri, S. (2009). Theory of traditional test. Chulalongkorn University Printing House. (in Thai)
Klem, A. M., & Connell, J. P. (2004). Relationships matter: Linking teacher support to student engagement and achievement. Journal of School Health, 74, 262-273.
Klincumhom, T., & Ruengtrakul, A. (2013). A casual model of student engagement and academic achievement by teachers’ effects. An Online Journal of Education, 9(2), 252–266. (in Thai)
Knowles, E. S., & Nathan, K. T. (1997). Acquiescent responding in self-reports: cognitive style or social concern. Journal of Research in Personality, 31(2), 293-301.
Ministry of Education. (2021). Announcement of the ministry of education on measures to prevent and control the spread of coronavirus disease 2019 (COVID-19). https://moe3 6 0 . blog/ (in Thai)
